INDYJSKO-PAKISTAŃSKA WOJNA

INDYJSKO-PAKISTAŃSKA  WOJNA 1965.

Wrogość między Indiami a Pakistanem pogłębiła się po 1958, kiedy generał Mo-hammad Ayub Khan (1907-1974) zdobył władzę w Pakistanie i podpisał z Chinami układ o przyjaźni, który zagroził bezpieczeńs­twu granicy Kaszmiru i Chin. Negocjacje między Indiami i Pakistanem nie przyniosły rezultatów, napięcie wzrosło i stało się bodź­cem do starć przygranicznych między wojs­kami obu krajów w Rann (Kutcz) w dniach 9-30 kwietnia 1965. Na początku lipca tego roku zawieszenie broni pozwoliło na wycofa­nie wojsk, ale w końcu sierpnia i na początku września doszło do ponownego konfliktu z powodu przekroczenia przez wojska obu stron granicy ustalonej w wyniku INDYJ-SKO-PAKISTAŃSKIEJ WOJNY 1947--1948. Wojna na większą skalę rozpoczęła się 6 września, gdy około 900 tysięcy żołnierzy Indii ruszyło z trzech kierunków na Lahaur. Do ataku na Lahaur nie doszło, ale do 27 września (do zawieszenia broni) Pakistan stracił 450 czołgów. Zawieszenie broni, zawa­rte dzięki staraniom ONZ, zapobiegło inter­wencji Chin i pozwoliło obu armiom, mają­cym kłopoty z zaopatrzeniem, na cofnięcie się na pozycje zajmowane przed sierpniowymi walkami. Pośrednictwo Wielkiej Brytanii, Stanów Zjednoczonych i Związku Radziec­kiego doprowadziło do konferencji w Tasz-kencie (1966), w czasie której złożono obiet­nice współpracy, przyjaźni oraz przeprowa­dzenia plebiscytu w Kaszmirze (plebiscyt miał zdecydować, czy przyłączyć Kaszmir do Indii). Przedstawiciel Indii, premier Lal Bahadur Shastri (1904-1966), zmarł w kilka godzin po konferencji i choć jego następczy­ni, Indira Gandhi (1917-1984), spełniła większość obietnic Indii, skutkiem PAKI­STAŃSKIEJ WOJNY DOMOWEJ 1971 był wybuch INDYJSKO-PAKISTAŃSKIEJ WOJNY 1971, która znowu spowodowała dalsze odłożenie terminu tak długo odkłada­nego plebiscytu w Kaszmirze.