IRLANDZKA WOJNA

IRLANDZKA WOJNA 1689-1691. Król An­glii Jakub II (1633-1701) był jednym z pier­wszych jakobitów (patrz jakobitów powsta­nia). Usunięty z tronu (patrz wspaniała rewolucja 1688), poprosił o pomoc Irland­czyków, nadal boleśnie przeżywających kon­fiskaty Cromwella (patrz cromwella kam­pania irlandzka 1649-1650). Jakub przybył do Irlandii (1689) z wojskami i pieniędzmi ofiarowanymi mu przez króla Francji Lud­wika XIV (1638-1715), został uznany za króla przez parlament irlandzki w Dublinie (parlament uchwalił także uchylenie kon­fiskat ziem dokonanych przez Cromwella), po czym zebrał irlandzko-francuską armię i wyruszył do Londonderry, gdzie protes­tanci złożyli przysięgę lojalności królowi Wilhelmowi III Orańskiemu (1650--1702) i królowej Marii II (1662-1694). Przez 15 tygodni Jakub bezskutecznie oble­gał Londonderry. Wilhelm wylądował w Ir­landii (1690) na czele armii holendersko--angielskiej i 11 lipca 1690 zwyciężył wojska Jakuba w bitwie pod Boyne. Jakub uciekł do Francji, ale jego zwolennicy nadal stawiali opór wojskom angielskim i Wilhelm musiał się wycofać spod obleganego Limericku. Bitwa pod Aughrim 1691 zakończyła się porażką sprzymierzonych wojsk irlandzko--francuskich. Limerick, główna kwatera jakobitów, poddał się. Układ pokojowy z Li­merick umożliwił swobodne wycofanie się wojsk irlandzkich do Francji i zapewnił swobodę wyznania (katolickiego) w Irlandii. Irlandzcy protestanci zanegocjowali swobo­dę wyznania i przegłosowali w swoim parla­mencie, złożonym głównie z protestantów, ostre ustawy antykatolickie, które były przy­czyną sporadycznych walk podejmowanych aż do 1696 przez irlandzkich katolików.