JAPOŃSKA WOJNA DOMOWA

JAPOŃSKA WOJNA  DOMOWA 764-765.

W 758 cesarzowa Koken (718-770) zrzekła się japońskiego tronu na korzyść młodego cesarza Junnina (zm. 766?), włożyła szaty zakonne, ale nadal sprawowała władzę, kie­rując się radami ambitnego i przystojnego buddyjskiego duchownego Dokyo (zm. 772), który prawdopodobnie został jej kochan­kiem. Faworyt Junnina i pierwszy minister Oshikatsu (Nakamaro) (zm. 765) z rodu Fujiwara zazdrosny był o ogromny wpływ, jaki Dokyo wywierał na sprawy państwa. W 764 doszło między nimi do walki o wła­dzę, która przekształciła się w wojnę domo­wą. Po zaciętych walkach Oshikatsu poniósł klęskę. Zginął on i wielu jego stronników. Koken wróciła na tron jako cesarzowa Sho-toku, uwięziła cesarza i wygnała go na odległą wyspę Awaji. Mianowała Dokyo premierem, a później przyznała mu tytuł Ho-o. Po śmierci cesarzowej urzędnicy pań­stwowi (wielu z nich pochodziło z rodu Fujiwara) nie dopuścili, by Dokyo został cesarzem; wielu zniechęciła rozpowszech­niana przez niego sfałszowana przepowied­nia, że obejmie tron. Dokyo został wygnany ze stolicy, a Japończycy, zrażeni do kobie­cych rządów, do XVII w. nie dopuścili następnej cesarzowej do władzy.