JAPOŃSKIE WOJNY DOMOWE

JAPOŃSKIE WOJNY DOMOWE 1450-1550.

Okres znany w Japonii jako „epoka walczące­go kraju' był okresem nieustających wojen domowych, buntów, rozbojów, walk i waśni. Dwór i szogunat straciły wszelkie pozory władzy, centralna władza cesarska upadła, funkcjonowała jedynie na terytorium przyleg­łym do stolicy Kioto. Panującą klasą stały się rody wojowników (samurajów), które zastąpi­ły rycerzy, niegdyś podporę szogunów. Samu­rajowie okazywali wierność i posłuszeństwo miejscowym władcom, z których część nale­żała do tzw. daimyo. Daimyo rządzili w swo­ich posiadłościach według własnego uznania, nie płacili podatków, nie okazywali także lojalności cesarzowi, zbierali własne podatki i utrzymywali własną armię. Wielu chłopów porzucało ziemię i wstępowało do prywat­nych armii, w których, gdy wykazali się talentem, mogli podnieść swój status. Oczy­wiście daimyo, podobnie jak drobni książęta europejscy w okresie średniowiecza, prowa­dzili między sobą nieustające wojny, dążąc do powiększenia posiadłości i władzy. W obrębie poszczególnych okręgów walczyły o przywó­dztwo także różne rywalizujące grupy. Wiel­kie rody zyskiwały na znaczeniu, po czym

upadały (patrz onin wojna 1457-1477). Wal­czyli ze sobą nawet mnisi w klasztorach buddyjskich (patrz mnichów wojna 1455). Był to czas politycznego chaosu i powszech­nego zamieszania, podobnego do tego, jakie panowało w Europie Zachodniej w okresie średniowiecza.