JORDAŃSKA WOJNA DOMOWA

JORDAŃSKA WOJNA DOMOWA 1970- Po SZEŚCIODNIOWEJ WOJNIE

1967 prawie 400 tysięcy Palestyńczyków opuściło ziemie na zachodnim brzegu Jor­danu, dołączając do 700 tysięcy rodaków, którzy mieszkali w Jordanii. Z terytorium Jordanii, Libanu i Syrii Palestyńczycy pro­wadzili przeciw Izraelowi akcje terrorys­tyczne. Izrael odpowiadał akcjami odweto­wymi. Najbardziej wojowniczy uchodźcy palestyńscy, którym przewodził Jaser Arafat (ur. 1929) z Organizacji Wyzwolenia Pales­tyny (OWP), uważali, że nie mają obowiązku przestrzegać praw Jordanii i domagali się, by ich przyszłe państwo powstało na ob­szarach zachodniego brzegu Jordanu. Król Jordanii Husajn (ur. 1935) zdawał sobie sprawę, że jego życiu grozi niebezpieczeń­stwo za strony Palestyńczyków. Jordania zmieniła się w obóz wojskowy. 6-9 września 1970 („czarny wrzesień') po uprowadzeniu przez Palestyńczyków pasażerskich samolo­tów i zmuszeniu ich do lądowania w Am-manie, stolicy Jordanii, król Husajn po­stanowił rozprawić się z palestyńskimi ter­rorystami w Jordanii. 16 września 1970 ogłosił stan wyjątkowy; przez dziesięć dni wojska rządowe otaczały kolejne obozy uchodźców, rozbrajały partyzantów i depor­towały wielu przywódców palestyńskich. 24 września Syria zmniejszyła pomoc dla uchodźców, a następnego dnia przywódcy państw arabskich doprowadzili do zawie­szenia broni. Walki przeciw partyzantom trwały do 1971, w kwietniu Palestyńczycy zostali usunięci z Ammanu, a w lipcu wojska rządowe zniszczyły palestyńskie bazy w pół­nocnej Jordanii. Palestyńczycy przenieśli się do Libanu, gdzie przyczynili się do wybuchu LIBAŃSKIEJ WOJNY DOMO­WEJ 1975-.1984.