JULISKA WOJNA SUKCESYJNA

JULISKA WOJNA SUKCESYJNA 1609-1614.

Po śmierci księcia Julichu Jana Wilhelma (zm. 1609) rozpoczęła się walka o jego ziemię - księstwa Julich, Kliwii, Marku i Berg. Jan Zygmunt (1572-1619) elektor

brandendurski i Wolfgang Wilhelm książę Palatynatu Neuburskiego wysuwali swe roszczenia z tytułu pokrewieństwa ze zmar­łym księciem, natomiast elektor saski twier­dził, że księstwo jest lennem cesarskim, a cesarz Świętego Cesarstwa Rzymskiego chciał przekazać je Hiszpanii. Brandenburgia i Palatynat doszły do porozumienia i po­stanowiły władać księstwem wspólnie jako „posiadacze'. Austriacy pod wodzą Leo­polda (1586-1633), brata cesarza, zajęli księstwo w 1609, ale w 1610 wojska ho­lenderskie oraz siły niemieckich protes­tantów, z francuską pomocą, wkroczyły do księstwa i wyparły Austriaków, mimo że po zamordowaniu Henryka IV (1553-1610) Francja popierała Hiszpanię i Austrię, l września 1610 połączone wojska holendersko-niemieckie zdobyły twierdzę Julich. W 1613 porozumienie „posiadaczy' dotyczące wspólnych rządów rozpadło się; Neuburczyk starał się teraz o poparcie katolików. Wojska katolików i protestan­tów były gotowe do walki, do wojny jednak nie doszło; zawarto pokój na mocy po­rozumienia w Kamen z 12 listopada 1614. Brandenburgia otrzymała księstwa Kliwii i Marku (oraz Ravensburg), a Neuburczyk uzyskał księstwa Julich i Berg (oraz Ra-vensstein). Władca Neuburga, który prze­szedł na katolicyzm, starał się szerzyć go wśród poddanych. Elektor brandenbu­rski, kalwin, sprawował na nowych zie­miach rządy bardziej tolerancyjne. Patrz także trzydziestoletnia wojna I6is-i648.