JUTLANDZKA BITWA

JUTLANDZKA BITWA 1916 (bitwa w cieś­ninie Skagerrak). Częścią brytyjskiej strate­gii w wojnie z Niemcami (patrz światowa wojna 11914-1918) było utrzymanie szczelnej blokady morskiej; okręty regularnie pat­rolowały Morze Północne, by sparaliżować żeglugę z niemieckich portów. Niemcy wy­próbowały siłę marynarki brytyjskiej, gdy flota pod dowództwem admirała Reinharda Scheera (1863-1928) wyszła w morze

i wpłynęła do Skagerraku, cieśniny na Mo­rzu Północnym między Jutlandią (Dania) a Norwegią. 31 maja 1916, około 100 km od wybrzeży Jutlandii, Niemcy natknęli się na eskadrę brytyjskich krążowników liniowych. Brytyjczycy byli znacznie słabsi i ponieśli ciężkie straty. Wieczorem Anglicy zaczęli się cofać, ale wtedy nadpłynęła (wolniejsza od niemieckiej) brytyjska Wielka Flota pod dowództwem admirała Johna R. Jellicoe'a (1859-1935), aby podjąć dalszą walkę. Chcąc uniemożliwić Niemcom ucieczkę do portu, brytyjska flota dążyła do odcięcia ich od wybrzeży niemieckich. Niewiele brakowało, a Anglikom udałoby się złapać flotę nie­miecką w pułapkę i zniszczyć ją. Ciemności, mgła i dobra taktyka pozwoliły Niemcom wymknąć się z zasadzki. Niemcy stracili tylko 9 okrętów ze 103. Brytyjczycy stracili w bitwie więcej jednostek (14zel51)i wię­cej marynarzy (dwukrotnie więcej niż prze­ciwnik), ale utrzymali panowanie na morzu.