KALMARSKA WOJNA Z HOLSZTYNEM

KALMARSKA WOJNA Z HOLSZTYNEM 1409-1435. Eryk VII (Eryk Pomorski) (1382-1459), król państw unii kalmarskiej (unia Danii, Szwecji i Norwegii), zakwes­tionował prawo hrabiego Holsztynu do księ­stwa Szlezwiku i w 1409 zajął je. Holsztyn w odpowiedzi na to otworzył port dla Brac­twa Prowiantowego (piraci), które zmusiło Eryka do wycofania się ze Szlezwiku do Danii. W latach 1415-1417 Eryk opanował niemal cały Szlezwik za pośrednictwem Hanzy. W 1418 zawarł rozejm, na jego mocy przekazał Hanzie w zastaw miasto Szlezwik. W 1421 Hanza oddała je Hol­sztynowi. Dążąc do osłabienia handlowej potęgi Hanzy, Eryk wydał w 1422 edykt, na mocy którego jedynie Duńczycy mogli zaj­mować się handlem i rzemiosłem, a wówczas Hanza zawarła przymierze z Holsztynem (patrz kalmarska wojna z hanzą 1422-1435). Eryk utracił prawie cały Szlezwik, obronił się tylko Flensburg. Flota duńska zwycię­żyła statki Hanzy w cieśninie Sund (1428). Gdy Eryk nałożył cło na statki przepływa­jące przez Sund (1428), flota i wojska han-zeatyckie i holsztyńskie obiegły Kopenhagę, aby wymusić odwołanie cła. Mieszkańcy miasta pod wodzą królowej, żony Eryka, obronili miasto. W 1431 Flensburg wpadł w ręce Hanzy i Holsztyna. Cztery lata później Eryk zawarł pokój z Hanzą i Hol­sztynem na podyktowanych mu warunkach. Szlezwik wrócił do Holsztynu.