KAROLA WIELKIEGO WOJNA Z SASAMI

KAROLA WIELKIEGO WOJNA Z SASAMI 772-804. Z wielu wojen Karola Wielkiego (742-814) najbardziej długotrwała była woj­na z Sasami, ostatnim pogańskim, niezależ­nym plemieniem w Niemczech. W odróż­nieniu od swoich pobratymców z Brytanii, Sasi - podobnie jak ich słowiańscy i skan­dynawscy sąsiedzi - nie kwapili się do przyjęcia chrześcijaństwa. Pociągało ich bo­gactwo Franków. Dlatego dokonywali oni licznych, rabunkowych najazdów na Austra-zję (ziemie wschodnich Franków). Podbicie Sasów zajęło Karolowi 32 lata, w czasie których dokonał 14 wypraw na Saksonię (między rzekami Elbą i Łabą). Pierwsza kampania w 772 była okrutnym odwetem. Frankowie zniszczyli kolumnę Irminsul, saski symbol mitycznego drzewa dźwigają­cego świat, i zdobyli przechowywane przy niej skarby. Nie zrażeni obojętnością swoich bogów Sasi najeżdżali nadal Austrazję; zmu­siło to Karola Wielkiego do podjęcia w 775 dużej wyprawy. Sasi opierali się zaciekle i skutecznie. Wtedy Karol Wielki zmienił strategię; do tej pory prowadził wyprawy odwetowe pustosząc Saksonię, odtąd stop­niowo podbijał kraj, budował tam warownie i posyłał misjonarzy. Jego przeciwnicy po­zyskali sobie Widukinda (zm. 807?), west-falskiego przywódcę, który z pomocą Duń­czyków i Słowian nękał Karola w latach 777-785. W 782 Widukind rozbił armię Franków w trakcie przeprawy przez Wezerę, co doprowadziło do ogólnego powstania Sasów. W odwecie Karol Wielki kazał wymordować 4500 Sasów pod Yerden (782). W 785 Widukind poddał się i w następnym roku przyjął chrzest, ale nie miało to wiel­kiego wpływu na przebieg wojny. Kampania Karola przeciw Sasom stała się tak bezlitos­na, że Alkuin (735-804), uczony przebywa­jący na dworze Karola, zwrócił mu na to uwagę. Po powstaniu Sasów w 792 Karol co rok najeżdżał Saksonię. W 795 zaczął prze­siedlać Sasów i osadzać na ich ziemiach Franków. Ostatnia kampania Karola zakoń­czyła się kapitulacją Sasów w Nordalbingii (Holsztyn) w 804. Wojna była okrutna i przyniosła trwałe skutki. Sasi przyjęli chrześcijaństwo, ale zachowali tożsamość plemienną, a ich dialekt przetrwał do dnia dzisiejszego. Patrz także karola wielkiego podboje