KAROLA WIELKIEGO ZWYCIĘSTWO NAD DE-ZYDERIUSZEM

KAROLA WIELKIEGO ZWYCIĘSTWO NAD DE-ZYDERIUSZEM 773-774. Za panowania Pe-pina Krótkiego (714?-768) Frankowie z po­wodzeniem bronili Rzymu przed atakami Longobardów (754, 756). Odebrane Lon-gobardom ziemie Pepin przekazał papieżowi jako „darowiznę Pepina' (stały się one podstawą Państwa Kościelnego). Później Dezyderiusz (wzmian. 756-774), książę Tos­kanii i ostatni król Longobardów, który w 770 wydał córkę za Karola Wielkiego, króla Franków, zaczął występować przeciw stronnictwu frankijskiemu w Italii. Karol Wielki rozwiódł się ze swą longobardzką żoną i przejął ziemie swego niedawno zmar­łego brata Karlomana II (751-771), którego dzieci i żona znalazły schronienie u Dezy-deriusza. Gdy Dezyderiusz najechał Pań­stwo Kościelne (771) papież Hadrian I (zm. 795) poprosił Karola o pomoc. Frankowie przeszli Alpy włoskie, opanowali Weronę, ujęli tam rodzinę Karlomana (773), obiegli i zdobyli stolicę Lombardii, Pawie, i wzięli do niewoli Dezyderiusza, którego jako jeń­ca umieścili w klasztorze, w pobliżu Liege (774). Karol Wielki przyjął tytuł króla Longobardów, spędził Wielkanoc 774 w Rzymie, potwierdził nadania poczynione papiestwu przez swego ojca Pepina Krót

kiego i od tego czasu tytułował się królem Franków i Longobardów i patrycjuszem Rzymian.