KASTYLIJSKA WOJNA DOMOWA

KASTYLIJSKA WOJNA DOMOWA 1214--1218. Po śmierci monarchów kastylij-skich, króla Alfonsa VIII (1155-1214) i kró­lowej Eleonory (zm. 1214) na tron wstąpił jedenastoletni Henryk I (1203-1217), a jego opiekunką została siostra Berengaria (Beren-guela) (1171-1246). Wobec planów grupy możnowładców przejęcia opieki nad Henry­kiem, a wraz z opieką i władzy, Berengaria pod określonymi warunkami powierzyła opiekę nad bratem hrabiemu Kastylii. Hrabia zlekceważył porozumienie, a jego despotycz­ne postępowanie przywiodło Kastylię na skraj rewolty i ruiny. Po przypadkowej śmier­ci Henryka w 1217 Berengaria jako prawowi­ta następczyni tronu została na parę miesięcy królową. Na żądanie poddanych ustąpiła swojemu synowi prawo do sukcesji bez wie­dzy jego ojca, króla Leonu Alfonsa IX (zm. 1230). 31 sierpnia 1217 syn Berengarii Ferdy­nand III został królem Kastylii i przystąpił do podporządkowywania sobie miast popiera­jących hrabiego Kastylii. Dowiedziawszy się o tym, Alfons najechał Kastylię z zamiarem połączenia obu królestw (Kastylii i Leonu) pod swoim panowaniem. Stwierdziwszy, że nie ma żadnego poparcia, a wszyscy panowie opowiedzieli się po stronie Ferdynanda, Alfons wycofał się i w sierpniu 1218 zawarł polubowne porozumienie z synem, który pozostał na tronie Kastylii, a później - po śmierci ojca - odziedziczył Leon.