KASTYLIJSKA WOJNA DOMOWA

KASTYLIJSKA WOJNA DOMOWA 1065--1072. Po śmierci Ferdynanda I (zm. 1065), króla Kastylii i Leonu, jego potomkowie podzielili królestwo. Najstarszy syn, San-cho II (ok. 1038-1072), który został królem Kastylii, dążył do zjednoczenia Hiszpanii pod swoim panowaniem. Po nieudanej woj­nie TRZECH SANCHO prowadzonej prze­ciw kuzynom Sancho II wystąpił przeciw własnym braciom, królowi Leonu Alfon­sowi VI (1030-1109) i królowi Galicji Garcii (wzmian. 1065-1073). W 1068 Alfons po­niósł klęskę pod Llantadą, ale zdołał za­chować swoje królestwo. W 1071 Sancho wyparł Garcię z Galicji i zwyciężył Alfonsa pod Golpejerą. Wzięty do niewoli Alfons został następnie wypędzony z Leonu; przez krótki czas przebywał na mauretańskim dworze w Toledo, w Hiszpanii. Wkrótce siostra Alfonsa wznieciła powstanie w Leo-

nie. Schroniła się w ufortyfikowanym mieście, Zamorze, obleganym potem przez Sancha. Podczas szturmu miasta Sancho został zabity przez rycerza, który go zdradził. Po śmierci Sancha jego armia załamała się i odstąpiła od oblężenia. Alfons wrócił i przejął panowanie nad obu królestwami - Kastylią i Leonem (1072). Garcia miał nadzieję na odzyskanie Galicji, należnego mu dziedzictwa, ale Alfons uwięził go i dożywotnio przetrzymywał w więzieniu (1073). Alfons, władca Kastylii, Leonu i Galicji, był wówczas prawdopodobnie najpotężniejszym chrześcijańskim królem w Hiszpanii. Patrz także almorawidów pod­bój arabskiej hiszpanii