KATALOŃSKIE POWSTANIE

KATALOŃSKIE  POWSTANIE 1640-1659.

Katalończycy, opowiadający się za auto­nomią, przeciwni byli polityce rządu hra biego Olivaresa (1587-1645), wszechwład­nego ministra króla Filipa IV (1605-1665), który dążył do centralizacji władzy i zwiększał podatki. W czasie TRZYDZIE­STOLETNIEJ WOJNY obecność kwateru­jących w Katalonii wojsk kastylijskich oraz urzędników rządowych była niesłychanie uciążliwa dla mieszkańców, którzy w czer­wcu 1640 wzniecili otwarty bunt, znany jako „Krwawe Boże Ciało'. Powstańcy opa­nowali Madryt i zabili wielu przedstawicieli władz kastylijskich oraz hiszpańskiego wice­króla. W tym czasie francuski przewod­niczący Rady Królewskiej kardynał Armand Richelieu (1585-1642) wysłał wojska do Roussillon, w 1642 zajęły one cały region graniczący z Katalonią. Powstańcy kataloń-scy powołali niezależną republikę i oczeki­wali na atak wojsk rządowych oraz pomoc, o którą poprosili Francję. Zagrożeni przez wojska hiszpańskie, powstańcy rozwiązali republikę i proklamowali hrabstwo Bar­celony podległe królowi Francji Ludwikowi XIII (1601-1643). 5000 francuskich żoł­nierzy przekroczyło Pireneje i rozpoczęło w Katalonii oblężenie hiszpańskiej twierdzy Tarragony. Ludwik osobiście przybył z po­siłkami i na pewien czas Francja zyskała przewagę. Walki trwały nadal, ale szala zwycięstwa nie przechylała się na żadną stronę. Wreszcie Katalończycy, od 16 lat nominalnie pozostający pod panowaniem Francji, zdecydowali się powrócić do Hisz­panii. W 1659 podpisano traktat pokojowy w St. Jean-de-Luz. Roussillon pozostało własnością Francji.