KHMERSKO-SYJAMSKIE WOJNY

KHMERSKO-SYJAMSKIE WOJNY ok. 1352--1444. Lud Tajów z królestwa Ajutthaja (południowy Syjam), założonego przez Ra­mę Thibodi I (1312-1369) około 1350, rozpoczął najazdy na imperium Khmerów na wschodzie. Około 1352 król Rama Thi­bodi mianował syna, księcia Ramesuena (zm. 1395), zarządcę Lop Buri (prowincja na południu kraju) dowódcą armii wypra­wionej do kraju Khmerów. Ramesuen 5000 wojska wysłał naprzód, co było strategicz­nym błędem - następca tronu Khmerów zdołał ich pobić. Dowiedziawszy się o poraż­ce, Rama Thibodi wysłał posiłki pod księ­ciem Boromadżą I (zm. 1388), zarządcą Sup'anu. Boromoradża pobił Khmerów i włączył do Syjamu regiony Khorat i Chan-tha Buri (wschodni Syjam). Ajutthajańczycy zajęli dwukrotnie stolicę Khmerów, Angkor - w 1369 i 1389; powtarzające się najazdy Tajów i Czamów groziły zniszczeniem sys­temu nawadniającego, dzięki któremu ist­niało królestwo Khmerów. Królestwo Khmerów podupadło na skutek okresowego mieszania się Tajów w sprawy polityki królów khmerskich, walk dynastycznych, walk wewnętrznych i klęsk poniesionych w walkach z najeźdźcą, Armia Ajutthaji pod wodzą Boromoradżi II (zm. 1448) oblegała Angkor przez siedem miesięcy (1430-1431) i w końcu zdobyła miasto dzięki zdradzie dwóch mnichów buddyjskich i khmerskich dostojników, którzy później, po śmierci króla Khmerów Dharmasoki (zm. 1444), potajemnie przyłączyli się do Ajutthajań-czyków. Tajowie złupili Angkor; zostali wyparci, ale wrócili w 1444 i zburzyli mias­to. Dwór khmerski przeniesiono do Phnom Penh, nowej stolicy, w następnych latach imperium khmerskie było już tylko niewiel­kim królestwem skupionym wokół nowej stolicy.