KOALICJI DRUGIEJ WOJNA

KOALICJI DRUGIEJ WOJNA 1798-1801.

Najazd Francji na Włochy, wypędzenie papieża i utworzenie zależnych od Francji republik Rzymskiej, Liguryjskiej, Cisalpiń-skiej i Helweckiej spowodowały wybuch następnej wojny koalicyjnej (patrz koalicji pierwszej wojna 1792-1798). Przymierze przeciw Francji zawarły Rosja, Austria, Wielka Brytania, Portugalia, Neapol i Tur­cja. Neapol wpadł już na początku 1799 w ręce Francuzów i został ogłoszony Repub­liką Partenopejską. Jednak w tym samym roku wojska rosyjskie pod dowództwem Aleksandra Suworowa (1729-1800) wspól­nie z wojskami austriackimi odniosły w pół­nocnych Włoszech poważne zwycięstwa nad Francuzami w bitwach pod Cassano, nad Trebią i pod Novi. Republiki stworzone przez Francuzów rozpadły się, gdy tylko Francja straciła przewagę. Wojska Suworo-

wa przekroczyły Alpy i weszły do Szwajcarii, ale nieporozumienia między Austrią a Rosją sprawiły, że Suworow wycofał się z wojny. 14 czerwca 1800 w bitwie pod Marengo Francuzi pod dowództwem Napoleona, teraz już pierwszego konsula, rozbili Austriaków. Opór Austriaków załamał się całkowicie po zwycięstwie Francuzów dowodzonych przez Jeana Yictora Moreau (1763-1813) pod Hohenlinden 3 grudnia 1800. Druga koali­cja rozpadła się po podpisaniu przez Austrię pokoju w Luneville 9 lutego 1801. Patrz także wojny rewolucyjnej francji 1792--1802; napoleońskie wojny isos-isis.