KOLUMBIJSKA WOJNA DOMOWA

KOLUMBIJSKA WOJNA  DOMOWA 1861.

W początkach historii niepodległej Kolum­bii zarysował się podział polityczny między konserwatystami, którzy pragnęli silnego rządu centralnego i silnych instytucji koś­cielnych, a liberałami, którzy preferowali silne rządy stanowe i chcieli ograniczenia władzy Kościoła. Aż do 1849 urząd prezy­denta sprawowali konserwatyści; w 1849 na prezydenta został wybrany liberał Jose Hi-lario Lopez (ok. 1800-1869). Za czasów jego prezydentury liberałowie uchwalili no­wą konstytucję (1853), znieśli niewolnictwo, wprowadzili rozdział Kościoła od państwa, przyznali wszystkim mężczyznom prawo głosu, wprowadzili obsadę prawie wszyst­kich urzędów na drodze wyborów i ustano­wili zasady działania federacji, według któ­rych rządy stanowe zyskały niemal pełną autonomię. Konstytucja ta doprowadziła do osłabienia władz centralnych, częstych pow­stań i zdyskredytowania liberałów. Wszyst­ko to sprawiło, że w 1857 na prezydenta został wybrany konserwatysta Mariano Os-pina (1805-1875). Starając się ułagodzić swoich przeciwników, Ospina ogłosił w 1858 nową konstytucję, która zawierała wiele idei federalistycznych i przekształcała Kolumbię w Konfederację Granady. Stany tworzące republikę zyskały na niezależności i gdy w 1860 rząd centralny chciał nad­zorować wybory w stanach Federacji i pod­porządkować rządowi centralnemu milicję tych stanów, wybuchła wojna domowa. Ge­nerał Tomas Cipriano de Mosąuera (1798-1878), liberał, gubernator stanu Cau-ca, ogłosił niezależność tego stanu i wkro­czył z armią do Bogoty, stolicy kraju. Ospina został usunięty i uwięziony, a 18 lipca 1861 Mosąuera ogłosił się tymczasowym prezy­dentem kraju. Patrz także „epoka wojen domowych' kolumbijska i863-i880.