KORSYKAŃSKIE POWSTANIA

KORSYKAŃSKIE POWSTANIA 1729-1769.

Korsykanie byli niezadowoleni z władania przez Genuę ich wyspą, z ograniczenia ich autonomii, z obciążeń podatkowych. Wybu­chło żywiołowe powstanie, któremu przewo­dziła miejscowa szlachta. Opanowano tereny położone w głębi wyspy. W 1735 ogłoszono niepodległość Korsyki. Z pomocą wyspie przyszedł niemiecki awanturnik baron Theo-dor Neuhof (1694-1756); po początkowych sukcesach został ogłoszony „królem' Korsyki Teodorem I, w 1736 został jednak pokonany i uciekł z wyspy ogarniętej wojną domową. Wracał dwukrotnie (1738, 1743) na próżno usiłując przywrócić swoje „królestwo', które­go pozbawili go Genueńczycy z pomocą Francuzów; na koniec uciekł do Anglii. W 1755 patriota korsykański, Pasąuale Paoli, którego ojciec, zwolennik Neuhoffa, kierował powstaniem na Korsyce w latach 1734-1735, wrócił z wygnania i stanął na czele zwycięs­kiego powstania Korsykanów. Został wybra­ny na prezydenta republikańskiej Korsyki (1755). Paoli zorganizował administrację i przeprowadził wiele reform. Genua w dal­szym ciągu walczyła z Paolim; w 1764 Fran­cja, sprzymierzeniec Genui, przyłączyła się do wojny, a w 1768 kupiła Korsykę od Genui, która straciła nadzieję na podporządkowanie sobie wyspy. Na wyspie wylądowały przewa­żające liczebnie wojska francuskie i mimo zaciekłego oporu mniej licznych, lecz dosko­nale dowodzonych wojsk Paolego, zwyciężyły je w 1769. Paoli zbiegł do Anglii, a Korsyka została przyłączona do Francji.