KORYNCKA WOJNA

KORYNCKA WOJNA 395-387 p.n.e. Pokój w 404 (patrz peloponeska wojna druga, czyli wielka 431-404 p.n.e.) sprawiał, że Spar-ta uzyskała hegemonię w Grecji. W 395 wystąpiła przeciw niej koalicja Teb i Aten, do której wkrótce przyłączyły się Argos, Korynt i inne państwa. Najazd Spartan na Beocję zakończył się ich klęską, a tocząca się wówczas wojna Sparty z Persami o Jonie umożliwiała Atenom zbudowanie floty za perskie pieniądze. Dzięki temu w 394 Ateny zwyciężyły flotę Sparty pod Knidos i do 390 odzyskały wiele portów na Morzu Egej­skim. Odbudowały również swoje fortyfika­cje. W walkach na lądzie zwyciężali na ogół Spartanie. Zwycięstwo pod Nemeą (394) i pozyskanie na nowo pomocy Persów umoż­liwiły Sparcie odniesienie drugiego zwycięs­twa, pod Koroneją (394), i rozpoczęcie blokady Koryntu (393) oraz Aten (392). W latach 390-389 odznaczyli się w wojnie podjazdowej zreformowani peltiaści ateńscy Ifikratesa mogący walczyć wręcz dzięki długiej włóczni. W 389 Argos włączyło do swego państwa Korynt, w którym wystąpiło silne ugrupowanie prospartańskie. W 387 Persowie opanowali Hellespont, a ich flota blokowała Ateny. Te musiały zgodzić się na pokój narzucony przez Persów (pokój kró­lewski, 386), zgodnie z którym musiały zrezygnować ze wszystkich sojuszów z pań­stwami nad Morzem Egejskim. Państwa greckie w Azji Mniejszej i przyległych do niej wyspach przechodziły pod zwierzch­nictwo Persji. Doszło do rozwiązania Związ­ku Beockiego. Korynt odzyskiwał niepod­ległość. Ugruntowała się potęga Sparty, ale tylko w takim stopniu, w jakim odpowiadało to Persom. Patrz także tebańsko-spartań-SKA WOJNA 379-371 p.n.e.