KOSTARYKAŃSKA REBELIA

KOSTARYKAŃSKA REBELIA 1955. Jose „Pe-pe' Figueres Ferrer (ur. 1908), umiarkowa­ny socjalista, został w 1953 wybrany na prezydenta Kostaryki. Sprawujący dyktator­skie rządy prezydent Nikaragui Anastasio Somoza (1896-1956) oskarżył członków Le­gionu Karaibskiego, politycznej grupy ucho­dźców z państw karaibskich, o udział w spis­ku na jego życie, miał im w tym rzekomo pomagać Figueres (legion popierał Figuere-sa w wyborach prezydenckich). Somoza najprawdopodobniej planował wziąć odwet i poprzeć Rafaela Calderona Guardię (1900-1970), dawnego prezydenta Kostary­ki, który poprowadził grupę rebeliantów z Nikaragui na południe i zdobył nad­graniczne miasto kostarykańskie Yilla Qu-esada, położone przy autostradzie paname-rykańskiej (11 stycznia 1955). Figueres na­tychmiast zwrócił się do Organizacji Państw Amerykańskich z prośbą o zbadanie sprawy. Komisja Organizacji ujawniła, że dostawy i sprzęt wojskowy rebeliantów pochodziły z Nikaragui. Bezpośrednio po ogłoszeniu tych faktów Nikaragua przestała pomagać rebeliantom, wśród których przeważali Kos-tarykańczycy. W tym czasie Stany Zjed­noczone sprzedały Kostaryce cztery myś

liwce. W niektórych miastach doszło do ciężkich walk, ale siły rebeliantów nie miały szans w walce z popieranymi przez społe­czeństwo siłami rządowymi i zostały wypar­te na północ, za granicę z Nikaraguą. Na początku 1956 Kostaryka i Nikaragua zawa­rły porozumienie o współpracy w nadzoro­waniu wspólnej granicy.