KOSTARYKAŃSKA WOJNA DOMOWA

KOSTARYKAŃSKA WOJNA DOMOWA 1948.

Wybory prezydenckie w Kostaryce wygrał w 1948 Otilio Ulate (1895-1973), ale l mar­ca 1948 Kongres uznał wybory za nieważne i anulował ich wynik. Ta decyzja spowodo­wała wybuch wojny domowej między zwo­lennikami Ulate, którym przewodził plan­tator, pułkownik Jose „Pepe' Figueres Ferrer (ur. 1908), a poplecznikami pokonanego kandydata na prezydenta, Rafaela Calderona Guardii (1900-1970). Siły Figueresa, zwane Legionem Karaibskim, walczyły z powo­dzeniem z oddziałami Calderona, w skład których wchodziły wojska rządowe i komu­niści. Calderon uzyskał również pomoc od prezydenta Nikaragui Anastasio Somozy (1896-1956) oraz prezydenta Hondurasu Tiburcio Cariasa Andino (1876-1969). 28 kwietnia 1948, po około sześciu tygodniach walk, Figueres wkroczył do stolicy San Jose i usunął rząd. 8 maja 1948 powołał rząd junty wojskowej i przez 18 miesięcy stał na jego czele. Junta wprowadziła rewolucyjne zmiany; rozwiązała armię Kostaryki, zdele­galizowała partię komunistyczną, upańst­wowiła banki i zaczęła reformować adminis­trację państwową. Zmiany miały również swoich przeciwników; 10 grudnia 1948 prze­bywający na emigracji kalderoniści wkro­czyli do Kostaryki, ale zostali wyparci. Organizacja Państw Amerykańskich wyde­legowała komisję do zbadania udziału So­mozy w dokonanym najeździe. Na początku 1949 zebrało się kostarykańskie zgromadze­nie ustawodawcze, zatwierdziło ważność wyboru Ulate i przygotowało nową kon­stytucję. 8 listopada 1949 Figueres przekazał rządy prezydentowi Ulate.