KRAKOWSKA REWOLUCJA

KRAKOWSKA REWOLUCJA 1846. Niewielka

Rzeczpospolita Krakowska (Kraków i oko­lice), ustanowiona na Kongresie Wiedeń­skim kończącym okres NAPOLEOŃ­SKICH WOJEN (1815), pozostawała wpra­wdzie pod opieką Austrii, Rosji i Prus, ale mimo to stała się ważnym symbolem nie­podległej niegdyś Polski (podzielonej mię­dzy Rosję, Austrię i Prusy). W latach 1833-1846 działający w podziemiu rewoluc­joniści polscy usiłowali bezskutecznie zdo­być niepodległość. W lutym i marcu 1846 przywódca rewolucjonistów Jan Tyssowski (1811-1857) i inni wzniecili powstanie

w Galicji (ziemie polskie pod władzą Aus­trii) i w innych częściach kraju. Na wsi powstańcy, głównie polscy ziemianie, ze­tknęli się z wrogim stosunkiem chłopów, którzy pozostali lojalni wobec Austrii (pła­cono im 10 florenów nagrody za ujęcie lub zabicie ziemianina biorącego udział w po­wstaniu). Powstanie stłumiły wspólnie woj­ska rosyjskie i austriackie, które wkroczyły i zajęły Kraków. Rzeczpospolita Krakowska straciła niezależność i została wcielona do Austrii. Upadek rewolucji zmniejszył udział Polaków w Wiośnie Ludów w 1848, mającej znacznie szerszy zasięg.