KRETEŃSKIE POWSTANIE

KRETEŃSKIE POWSTANIE 1896. Za czasów sułtana Abdulhamida II (1842-1918) Turcja dalej panowała na Krecie, ku zadowoleniu niewielkiej (10% ludności) mniejszości mu­zułmańskiej. Sułtan stwarzał pozory reform mianując chrześcijańskiego gubernatora, a potem przywoływał do porządku ludność chrześcijańską, wprowadzając na ten urząd muzułmanina, skłonnego do nadużywania władzy. Kreteńczycy przedstawiali swe skar­gi różnym państwom i prosili Grecję o inter­wencję. W 1896 doszło do powstania. Chrze­ścijanie zmasakrowali muzułmanów i wybu­chła krótkotrwała wojna domowa. Grecja wysłała wojsko, by zrównoważyć siły Tur­ków na Krecie. Interweniowały również wielkie mocarstwa, jednakże bez uzgodnie­nia wspólnej polityki. Niemcy oraz Rosja dążyły do blokady Grecji i pozostawienia na wyspie wojsk tureckich, Wielka Brytania nalegała na autonomię Krety oraz propono­wała wycofanie wszystkich greckich wojsk i utrzymanie na Krecie pewnej liczby wojsk Porty (rząd turecki). Utarczki nasilały się i spowodowały wybuch GRECKO-TURE-CKIEJ WOJNY 1897. Kreteńczycy prowa­dzili nadal walkę; Niemcy i Austria wycofa­ły wojska okupacyjne, Wielka Brytania, a potem również Francja działały na rzecz autonomii Krety. Po zamordowaniu przez muzułmanów brytyjskiego wicekonsula Wielka Brytania zmieniła w pewnym stop­niu orientację polityczną; zmusiła Turków do wycofania wszystkich wojsk z Krety i przyczyniła się do mianowania księcia Jerzego (1863-1913) wysokim komisarzem na Krecie. Poczynania te przyniosły wyspie wolność; po raz pierwszy od czasów rzym­skiego podboju, czyli prawie 2000 lat, Kreta była wolna.