KUBAŃSKA REWOLTA

KUBAŃSKA REWOLTA 1917. W 1916 Mario Garcia Menocal (1866-1941), urzędujący prezydent Kuby, został ponownie wybrany pokonując Alfredo Zayasa (1861-1934), kandydata liberałów. Wybory były zakłóco­ne starciami i nadużyciami. Liberałowie protestowali przeciw wyborowi Menocala, gdyż liczba głosów oddanych była większa

niż liczba uprawnionych do głosowania, a w niektórych prowincjach zgubiono lub zmieniono wyniki wyborów. Kubański Sąd Najwyższy uznał protest za uzasadniony, wobec czego ustalono, że w kilku prowin­cjach odbędą się w lutym 1917 ponowne wybory. Liberałowie dokonali jednak wcześ­niej przewrotu. Jose Miguel Gomez (1858-1921) przygotował siły liberałów do Wymarszu z Santa Clara do Hawany, stolicy Kuby, dla obalenia rządu, ale Menocal zwerbował ochotników, zakupił broń w Sta­nach Zjednoczonych, zebrał armię i wystąpił przeciw Gomezowi. Doszło do wielu poty­czek; w Santiago, w prowincji Oriente, w głównym ośrodku liberałów, wylądowały niewielkie oddziały piechoty morskiej USA i przywróciły porządek. W ciągu kilku tygodni wojska Menocala zgniotły rewoltę (marzec 1917). Z uwagi na zaangażowanie Stanów Zjednoczonych w ŚWIATOWEJ WOJNIE I prezydent USA Woodrow Wil-son (1856-1924) dążył do przywrócenia spokoju na Kubie, sądził ponadto, że Me­nocal będzie sprzyjał aliantom. 7 kwietnia 1917 Kuba wypowiedziała Niemcom wojnę. Menocal, który objął urząd prezydenta 20 maja 1917, poprosił o przysłanie jednostek armii amerykańskiej. Wojska USA pozo­stawały na Kubie do 1923.