KUBAŃSKIE REWOLTY

KUBAŃSKIE REWOLTY 1930-1933. W 1924 na prezydenta Kuby został wybrany liberał, Gerardo Machado y Morales (1871-1939). Machado przeforsował później poprawkę do konstytucji, która wydłużyła kadencję prezy­dencką do sześciu lat. W 1928 został ponow­nie wybrany na prezydenta. Przeciw dyktator­skiej polityce Machado i ograniczaniu przez niego swobód obywatelskich gwałtownie pro­testowali studenci uniwersytetu w Hawanie.

W 1930 na uniwersytecie doszło do poważ­nych zamieszek; wielu studentów i profeso­rów uwięziono lub zabito. Uczelnia została zamknięta. W sierpniu 1931 grupa licząca około 40 rewolucjonistów wylądowała w ku­bańskim porcie Gibara. Rewolucjoniści zajęli magistrat i posterunek policji, rozdali broń ludności, po czym wyruszyli w głąb wyspy, w kierunku Holguin, zostali jednak błys­kawicznie pokonani przez wojsko. Porażka rewolty przeciw Machado nie powstrzymała Kubańczyków przed tworzeniem tajnych stowarzyszeń rewolucyjnych, z których naj­większe znaczenie miało ABC. Organizacja ta, licząca 30-40 tysięcy członków prowa­dziła działalność terrorystyczną i sabotażową wymierzoną przeciw rządowi. Siły rządowe odpowiadały masowymi akcjami odwetowy­mi. W czerwcu 1933 tajne stowarzyszenia zgodziły się, by mediatorem w rozmowach z rządem był ambasador USA na Kubie, Sumner Welles (1892-1961). Wkrótce jednak wybuchł strajk powszechny i doszło do starć między policją a ludnością. Armia odmówiła posłuszeństwa i zmusiła Machado do złożenia urzędu 12 sierpnia 1933. Tym­czasowym prezydentem został Carlos Manuel de Cespedes y Questada (1871-1939). 15 września 1933 został on jednak usunięty w wyniku przewrotu wojskowego dokona­nego przez sierżanta Fulgencio Batistę y Zal-divara (1901-1973), popierającego profesora Ramona Grau San Martina (1887-1969), który został prezydentem. Batista był naczel­nym dowódcą armii i rzeczywistym dyk­tatorem Kuby.