LIBAŃSKA WOJNA DOMOWA

LIBAŃSKA WOJNA DOMOWA 1958. Wybra­ny w 1952 na prezydenta Libanu Kamil Szamun utworzył rząd składający się głów­nie z chrześcijan (maronitów). Rząd ten nawiązał ściślejsze stosunki z Europą i Sta­nami Zjednoczonymi, natomiast libańscy muzułmanie, stanowiący około połowy lud­ności kraju, opowiadali się za ściślejszymi politycznie i ekonomicznie powiązaniami z państwami arabskimi. 9-13 maja 1958 muzułmanie podnieśli otwarty bunt przeciw rządowi Szamuna, wzniecając zamieszki na ulicach Tarabulusu i Bejrutu, stolicy Liba­nu. Nowo powstała Zjednoczona Republika Arabska (Egipt i Syria) przypuszczalnie podżegała do powstania przeciw prozachod-niej polityce prezydenta Szamuna, którego rząd był bliski upadku po klęsce zadanej wojskom rządowym przez powstańców do­wodzonych przez kilku przywódców muzuł­mańskich i wodza druzów Kamala Dżumb-latta (1918-1977). Szamun, który nie chciał zrezygnować z prezydentury, zwrócił się o pomoc do Stanów Zjednoczonych. Prezy­dent Dwight D. Eisenhower (1890-1969) wydał rozkaz, by oddziały amery­kańskie wchodzące w skład VI Floty wy­lądowały w pobliżu Bejrutu, wsparły rząd, zapewniły ochronę obywatelom amerykań­skim i udaremniły ewentualną inwazję egip-sko-syryjską (15-20 lipca 1958). Mniej wię­cej miesiąc później sytuacja została opanowa­na przez libański rząd i wojska libańskie, którym z pomocą przyszło 14 tysięcy żołnie­rzy amerykańskich. 23 września 1958 następ­cą Szamuna na stanowisku prezydenta został generał Fuad Szihab (1902-1973), maronita. Utworzono nowy gabinet składający się z czterech chrześcijan, trzech muzułmanów i jednego druza. Stany Zjednoczone uznały nowy rząd i w październiku tego samego roku wycofały swoje wojska z Libanu.