ŚLĄSKA WOJNA PIERWSZA

ŚLĄSKA WOJNA  PIERWSZA 1740-1742.

W 1740 król Prus i elektor brandenburski Fryderyk II Wielki (1712-1786) wysunął słabo uzasadnione roszczenia dynastyczne do Śląska, wówczas należącego do korony czeskiej. Roszczenia te odrzuciła Maria Te­resa z Habsburgów (1717-1780), królowa Węgier i Czech. Fryderyk zaproponował Marii Teresie w zamian za Śląsk sojusz wojskowy i głos Brandenburgii za kandyda­turą jej męża w wyborach na cesarza Świę­tego Cesarstwa Rzymskiego. Po odrzuceniu propozycji w 1740 Fryderyk poprowadził 40-tysięczną armię na Śląsk i mając dziesię­ciokrotną przewagę liczebną nad wojskami Marii Teresy w ciągu siedmiu tygodni opa­nował cały ten region. W odpowiedzi w 1741 Maria wysłała na Śląsk 20 tysięcy żołnierzy; doskonała piechota Fryderyka pobiła ich w bitwie pod Małujowicami (Mollwitz). Początkowo przeważająca liczebnie kawale­ria austriacka rozbiła jazdę Fryderyka i zmusiła do ucieczki, ale piechota pruska odparła pięć szarż, co rozstrzygnęło bitwę; uważa się często, że bitwa ta otwiera ogólno­europejską wojnę o austriacką sukcesję. W 1742 Fryderyk wtargnął do Czech i zwy­ciężył w bitwie pod Chotusicami. Za po­średnictwem Anglii Austria zawarła z Pru­sami pokój we Wrocławiu (1742); Fryderyk zyskał prawie cały Śląsk. Druga wojna śląska 1744-1745. Obawiając się, że od­nosząca właśnie sukcesy Austria upomni się o Śląsk, Fryderyk wtargnął w 1744 do Czech na czele 80-tysięcznej armii. Na początku września 1744 zdobył Pragę. W 1745 wygrał bitwę pod Dobromierzem (Hohenfriedberg 4 czerwca). Następnie wtargnął do Czech, ale brak żywności zmusił go do odwrotu. 30 września pobił Austria­ków pod Żatcem, a Sasów pod Hennersdor-fem i Kesselsdorfem. Traktat w Dreźnie potwierdził zdobycze śląskie Fryderyka z pierwszej wojny śląskiej, ale rozpoczęta już AUSTRIACKA WOJNA SUKCESYJ­NA trwała nadal. Trzecia wojna śląska patrz siedmioletnia wojna.