LUBOMIRSKIEGO ROKOSZ

LUBOMIRSKIEGO ROKOSZ 1665-1667. Je­rzy Sebastian Lubomirski (1616-1667), ma­gnat, hetman polny koronny (odznaczył się w walkach z najeźdźcami szwedzkimi i sied­miogrodzkimi [1655-1660], a później Rosją [patrz rosyjsko-polska wojna 1658-1667]), wraz z innymi możnowładcami usiłował przeszkodzić w wyborze króla (Lubomirski stanął na czele opozycji sprzeciwiającej się elekcji vivente rege i wzmocnieniu władzy królewskiej). W 1664 sejm polski za zdradę stanu skazał go na wygnanie. Zwolennicy Lubomirskiego zawiązali rokosz, w latach 1665-1668 zrywali sejmy, paraliżując działal­ność ustawodawczą. Wojska Lubomirskiego starły się z wojskiem królewskim i wygrały bitwę nad jeziorem Gopło 13 lipca 1666. Król Jan Kazimierz (1609-1672) utracił władzę i musiał zrezygnować z planów elekcji vivente rege. Lubomirski wycofał się na austriacki Śląsk. Osłabiając kraj w krytycznej fazie wojny z Rosją, Lubomir­ski zmusił Polskę do zawarcia traktatu w Andruszowie, na mocy którego Polska utraciła na rzecz Rosji większą część swoich ziem na wschodzie. Rokosz Lubomirskiego na długo przekreślił możliwość reformy ustroju Rzeczpospolitej.