MANDŻURSKI PODBÓJ CHIN

MANDŻURSKI PODBÓJ CHIN 1618-1650.

Mandżurowie byli potomkami mongolskich Dżurdżenów z północnej Mandżurii (patrz dżurdżenów mongolskich podbój pań­stwa liao 1114-1122; dżurdżenów mongol­skich najazd na cesarstwo sung Kierowani przez Nurhacziego Mandżurowie zjednoczyli sąsiednie plemiona i zaczęli powiększać swoje terytoria. W 1618 Nur-haczi przedstawiając Siedem Wielkich Skarg wypowiedział wojnę Chinom. W Chinach rządziła wówczas dynastia Ming. W ciągu paru lat doskonale wyćwiczone wojska man­dżurskie opanowały całe terytorium Chin na północ od Wielkiego Muru, a nawet przedarły się przez Wielki Mur w słabiej bronionych miejscach. W 1644, gdy Chiny rozdzierane były wewnętrznymi sporami (patrz chińska wojna domowa 1027-1644), zbuntowany generał zajął Pekin, stolicę cesarską. Wu Sangui (1612-1678), generał Mingów broniący północnej granicy, zwró­cił się do Mandżurów o pomoc przeciw uzurpatorowi. Mandżurowie chętnie sko­rzystali z propozycji. Wojska chińskie i mandżurskie wkroczyły razem do Pekinu i pokonały zbuntowanego generała. Uzur­pator uciekł na zachód, złapano go jednak i stracono. Mandżurowie opanowali teraz stolicę i obwołali własnego księcia cesarzem Chin i Mandżurii. Niektórzy książęta z dy­nastii Ming uciekli na południe i przez sześć lat walczyli z Mandżurami. Najeźdźcy zdobyli miasta Nankin, Hangczou i Kanton; do 1650 podbili całe kontynentalne Chiny. Mandżurowie założyli dynastię Tsin, która sprawowała władzę w Chinach do 1911 (patrz chińska rewolucja 1911-1912). Patrz także chin wojna z kokingą 1646-1662.