MARATHÓW l MOGOŁÓW WOJNA

MARATHÓW l MOGOŁÓW WOJNA 1681- Śmierć Śiwadźiego Bhonsle (1627--1680) wyniosła na tron Marathów jego syna Samhadżiego (1657-1689). Samhadżi w czasie, gdy był zakładnikiem Mogołów, przeszedł na krótko na stronę muzułmanów. Pojawił się także nowy element w konflik­cie: syn cesarza Aurangzeba (1618-1707) z dynastii Mogołów, książę Akbar (zm. 1704), przeszedł na stronę hindusów w cza­sie RADŻPUTÓW POWSTANIA PRZE­CIW AURANGZEBOWI i usiłował namó­wić Samhadżiego, by przyłączył się do niego

i radżputów (hindusów) przeciw Agrze. W tej sytuacji Aurangzeb przeniósł się razem z dworem do Dekanu (1681) i przez 24 lata jako naczelny dowódca prowadził stamtąd wojnę, mieszkając w rozległym, mającym około 50 km średnicy, mieście zbudowanym z namiotów. Początkowo Aurangzebowi dopi­sywało szczęście w walce, nie radził sobie tylko z najazdami Marathów, dokonujących wypadów ze swych twierdz. Aurangzeb zdo­był osłabiony sułtanat Bidźapur (1686) i szyi-cki sułtanat Golkondy (1687). Przez przypa­dek wpadł w jego ręce Samhadżi i inni wodzowie, których Aurangzeb po ciężkich torturach stracił w bestialski sposób (1689). Wojna toczyła się dalej pod przywództwem brata Samhadżiego, Radży Ramy (zm. 1700), a po jego śmierci pod kierunkiem jego żony, prowadzącej wojnę z nowych stolic - Dźindźi i Satary. Aurangzeb przenosił się ze swoim olbrzymim dworem z jednej górskiej twierdzy Marathów do drugiej, opuszczoną przez niego twierdzę z pozostawioną niewielką załogą natychmiast zajmował jego przeciwnik. W 1705 Aurangzeb był zbyt stary i schorowa­ny, by prowadzić dalej wojnę; udał się na północ do Ahmadnagaru, gdzie zmarł w 1707. Patrz także marathów wojny.