MEKSYKAŃSKA REWOLUCJA

MEKSYKAŃSKA REWOLUCJA 1821. W 1820 liberałowie zdobyli władzę w Hiszpanii, zmusili króla Ferdynanda VII (1784-1833) do wprowadzenia w życie liberalnej kon­stytucji z 1812, wówczas w Meksyku ugru­powania konserwatywne opowiedziały się za niepodległością kraju. Usiłując obalić rząd kolonialny, Agustin de Iturbide (1783--1824) nakłonił wicekróla, Juana Ruiza de Apodocę (1767-1835), do powierzenia mu dowództwa nad armią hiszpańską w walce z meksykańskimi partyzantami, którymi dowodził Yincento Guerrero (1782-1831). Iturbide wyruszył z 2500 żołnierzy w pościg za partyzantami; Guerrero wygrał kilka potyczek, potem uległ namowom i przyłą­czył się do sił Iturbide. 24 lutego 1821 obaj przywódcy opowiedzieli się za niepodległą monarchią meksykańską (popierali monar­chię konstytucyjną pod berłem Ferdynan­da), religią rzymskokatolicką jako religią panującą i równością praw dla wszystkich mieszkańców niezależnie od rasy. Do Guer-rery i Hurbide przyłączyli się powstańcy - Nicolas Bravo (1787P-1854) i Guadalupe Yictoria (1789-1843) - oraz konserwatyści Anastasio Bustamante (1780-1853), który przyprowadził 6000 żołnierzy. Gdy Iturbide (Guerrero uznał jego przywództwo) zbliżał się z armią meksykańską, żołnierze armii królewskiej na ogół dezerterowali. Nowy hiszpański wicekról, Juan 0'Donoju (1755-1821), spotkał się z Iturbide i pod­pisał w 1821 traktat pokojowy w Kordobie, przyznający Meksykowi niepodległość. Ob­wołany przez żołnierzy cesarzem Agusti-nem I, Iturbide włożył koronę 19 maja 1822 (meksykański Kongres Narodowy niechęt­nie uznał proklamację wojska obawiając się dyktatury Iturbide).