MEKSYKAŃSKA WOJNA DOMOWA

MEKSYKAŃSKA WOJNA DOMOWA 1871--1877. W 1871 prezydent Meksyku Benito Juarez (1806-1872) zgłosił swoją kandyda­turę do czwartej kadencji prezydentury. W wyborach kandydowali ponadto Sebas­tian Lerdo de Tejada (1825-1889) i Porfirio Diaz (1830-1915). Po powtórnym wyborze urzędującego prezydenta i mianowaniu Ler-dy na stanowisku prezesa Sądu Najwyższego Diaz wzniecił bunt. Bunt stłumiono, a Diaz uciekł w góry, gdzie Indianie chronili go przed wojskami federalnymi. Po śmierci Juareza w 1872 prezydentem został Lerdo; uchwalono amnestię, która pozwoliła Dia-zowi na powrót. W 1876, po reelekcji Lerdo, Diaz znowu podniósł bunt. Jego wojska poniosły porażkę, po czym przekroczyły

granicę ze Stanami Zjednoczonymi, by na terenie USA dokonać przegrupowania i uzupełnić uzbrojenie. Wojsko Diaza wró­ciło potem do Meksyku, a on sam popłynął do Hawany (Kuba), potem do Yeracruz i Oaxaca, gdzie stanął na czele innej armii. Dwie armie rebeliantów pod dowództwem Diaza i generała Manuela Gonzaleza (1833-1893) pokonały 16 listopada 1876 wojska rządowe pod Tlaxcala. Lerdo uciekł zagranicę. Diaz wkroczył do stolicy, Me­ksyku, i w 1877 został wybrany na pre­zydenta.