MEKSYKAŃSKA WOJNA DOMOWA

MEKSYKAŃSKA WOJNA DOMOWA 1920.

Prezydent Meksyku Yenustiano Carranza (1859-1920) usiłował wyznaczyć swego na­stępcę (patrz meksykańskie powstanie 1914-1915). Wybrał mało znanego dyplomatę nazwiskiem Ignacio Bonillas (wzmian. 1915-1920). Alvaro Obregón (1880-1928), który pomógł Carranzie uzyskać prezyden­turę, a potem był w jego rządzie ministrem wojny, uważał, że to jemu należy się urząd prezydenta. Były towarzysz broni Obregona, Adolfo de la Huerta (1881-1955), wówczas gubernator stanu Sonora, oraz generał Plu-tarco Elias Calles (1877-1945), dowódca sił zbrojnych Sonory, domagali się ustąpienia Carranzy. Carranza wysłał wojsko federalne do Sonory w celu zdławienia strajków robot­niczych, na co Huerta ogłosił Sonorę nieza­leżną republiką. Obregón i Calles ruszyli na południe, zbierając po drodze broń i ochot­ników. Widząc, że żołnierze nie chcą stawiać oporu Obregonowi i jego powstańczej armii, Carranza uciekł ze stolicy w kierunku Ve-racruz pociągiem załadowanym złotem za­branym ze skarbca państwa; gdy po drodze dowiedział się, że gubernator stanu Yeracruz przyłączył się do powstańców, uciekł konno w góry, gdzie został zdradzony i zamor­dowany. Obregón wkroczył bez oporu do Meksyku; Huerta został tymczasowym pre­zydentem, a po specjalnie przeprowadzo­nych wyborach w 1920 zastąpił go Obregón.