MEKSYKAŃSKIE POWSTANIA

MEKSYKAŃSKIE POWSTANIA 1926-1929.

W 1924 wybory w Meksyku przyniosły prezydenturę Plutarco Eliasowi Callesowi (1877-1945), który zaczął wprowadzać w ży­cie poprzednio nie realizowane, antyklery-kalne postanowienia konstytucji z 1917. Na początku 1926 przedstawiciele Kościoła ka­tolickiego w Meksyku potępili konstytucję. Calles w odpowiedzi zamknął szkoły katolic­kie, klasztory i seminaria, zmusił ducho­wieństwo do rejestracji i oskarżył hierarchię Kościoła katolickiego o zdradę. W odwecie w połowie 1926 katolicy świeccy postanowili powstrzymać się od robienia zakupów z wy­jątkiem podstawowych produktów, wkrótce duchowieństwo katolickie zaniechało od­dawania posług religijnych. W wielu stanach terroryści zwani cristeros od zawołania „Vi-va Christo Rey' (Niech żyje Chrystus Król) podnieśli broń przeciw antyklerykalnemu rządowi; niszczyli i mordowali. Katolicka

hierarchia odżegnała się od jakichkoliwiek związków z cristeros, mimo to rząd upań­stwowił własność kościelną, deportował kil­ku biskupów, księży i zakonnic, ponadto skazał na śmierć kilku katolików świeckich. Na początku 1928 siły rządowe rozprawiły się z większością cristeros. l lipca 1929 na prezydenta został wybrany Alvaro Obregón (1880-1928). W tym samym miesiącu Ob­regón został zamordowany, a po nim tym­czasowym prezydentem mianowano Emilio Pertes Gila; rzeczywista władza w Meksyku należała nadal do Callesa. W marcu 1929 wybuchło następne powstanie, którym kie­rowali niezadowoleni generałowie. Uczest­nicy powstania pustoszyli kraj przez dwa miesiące, nim rządowi udało się przywrócić porządek. Na skutek nacisków Callesa w 1929 na prezydenta wybrany został Pas-cual Ortiz Rubio (1877-1963). Podjęty prze­ciw Ortizowi pucz wojskowy upadł; Ortiz objął urząd, był całkowicie oddany Cal-lesowi, kontynuował jego antyklerykalną politykę.