MIAST NIEMIECKICH WOJNA

MIAST NIEMIECKICH WOJNA 1386-1389.

W drugiej połowie XIV w. w Niemczech panował chaos. Władza centralna cesarzy znacznie osłabła. Wzrosło znaczenie książąt, margrabiów i hrabiów. Stali oni na czele właściwie oddzielnych państewek, utrzymu­jąc prywatne wojska i tajne sądy („veme' wzorowane na Westfalii). Wacław (1361--1419), król Niemiec i Czech oraz cesarz Świętego Cesarstwa Rzymskiego, przekonał

się, jak trudno było panować nad tymi udzielnymi panami, których siła wywodziła się z dawnych feudalnych przywilejów. Częstym zjawiskiem były wojny między książętami, cesarskimi (wolnymi) miastami a miastami bez tego przywileju, a nawet między administracyjnymi jednostkami ko­ścielnymi. Książęta i Kościół występowali przeciw pozyskiwaniu dóbr przez miasta, które swoim rosnącym bogactwem przy­ciągały wielu robotników rolnych. Oliga­rchiczne miasta walczyły o ukrócenie nad­miernych i bezprawnie ściąganych poda­tków. W 1376 doszło do zawarcia przez 14 miast Związku Szwabskiego. Rozwinął się on za panowania nieudolnego króla Wacława, który usiłował sprawować rządy z siedziby w Czechach. W 1381 doszło do utworzenia Związku przez miasta nad-reńskie. Ze szczególnie ciężkiej ręki znany był książę Leopold Austriacki (wzmian. ok. 1380-1410). Szwabski Związek Miast wsparł zbrojnie Związek Szwajcarski, który zwyciężył w 1386 pod Sempach wojska Leopolda zapoczątkowując tą bitwą wojnę między miastami a książętami (1386-1389). Miastom nie wiodło się w tej wojnie do­brze, zwłaszcza w południowych Niem­czech, ponieważ były one wyspami auto­nomii w morzu feudalnych obszarów. W 1388 Związek Nadreński i Szwabski zostały pobite w dwóch bitwach. W 1389 Wacław, stojący po stronie książąt, dopro­wadził do uchwały nakazującej rozwiązanie Związków. Pokój uspokoił spory, ale ich nie wygasił; echem tych sporów była STA­RA WOJNA ZURYSKA.