MOGOŁÓW WOJNA DOMOWA

MOGOŁÓW WOJNA DOMOWA 1600-1605.

Pod koniec panowania Akbara (1542-1605), cesarza Hindustanu (równina Gangesu w In­diach północnych) z dynastii Mogołów, doszło do nieporozumień między cesarzem a jego najstarszym synem, Selimem, który później panował jako Dźahangir (1569--1627). Selim utrzymywał dwór w Allaha-badzie godny udzielnego księcia, co iryto­wało Akbara, który odnosił się do syna z nie ukrywaną, wręcz obsesyjną wrogością. W latach 1600-1602 Selim objeżdżał całe Indie na czele dużej armii, występując w roli cesarza i nie stosując się do rozkazów ojca. W 1602 ruszył z 30-tysięcznym wojskiem na Agrę, ale Akbar rozproszył siły Selima, nim doszło do walk. Selim jednak nosił się z zamiarem wykorzystania swego wojska do zamordowania znienawidzonego rywala, głównego doradcy Akbara. Mimo ostrzeżeń doradca stawił czoło swemu wrogowi, został ujęty i ścięty; gdy jego głowę przyniesiono Selimowi, ten kazał ją wrzucić do ustępu. Akbar zrezygnował z odwetu, uważał bo­wiem Selima za żałosnego alkoholika. W 1603 doszło do pojednania, w czasie którego Selim przekazał ojcu 350 słoni, co miało być symbolem rozbrojenia, a Akbar włożył mu na głowę królewski turban, ozna­kę księcia krwi. Wkrótce potem Akbar osa­dził Selima w areszcie domowym z zakazem picia alkoholu i zażywania opium. Dwór cesarski otwarcie faworyzował Chusru (zm. 1622), którego zwolennicy walczyli z Seli­mem w czasie turnieju słoni (1605). Z rozka­zu Akbara walkę powstrzymał 13-letni syn

Selima, Churram (1592-1666), późniejszy Szahdźahan, który także zbuntował się prze­ciw własnemu ojcu i był jednym z inspira­torów morderstwa Chusru (1622). Na łożu śmierci Akbar potwierdził, że uznaje Selima za swego następcę.