MONGOLSKO-CHIŃSKA WOJNA

MONGOLSKO-CHIŃSKA WOJNA 1356--1368. Założyciel dynastii Juan, Kubilaj--chan (1216-1294), stworzył w sposób nie­zamierzony zalążek rebelii, która przyczy­niła się do upadku tej dynastii. W odróż­nieniu od swego dziada, Czyngis-chana (1167-1227), który korzystał z rad słynnego chińskiego doradcy, Kubilaj-chan nie ufał Chińczykom i dobierał sobie przede wszyst­kim muzułmańskich doradców, czym obra­ził mandarynów (wysocy urzędnicy chiń­scy). Obraził również intelektualistów, kła­dąc kres konfucjańskiemu systemowi eg­zaminów dla kandydatów na urzędników państwowych, i wzbudził gniew wszystkich Chińczyków, nie pozwalając im uczyć się mongolskiego i traktując ich jak obywateli niższej kategorii. Zamieszki wybuchały już wcześniej, ale Kubilaj-chan był bardzo czuj­ny i z łatwością je tłumił. Kolejni cesarze z dynastii Juan byli coraz to bardziej nie­udolni, Mongołowie coraz bardziej odgra­dzali się od Chińczyków, dwór był rozdarty walkami między stronnictwami. Mongoło­wie przestali z czasem budzić dawny re­spekt. W latach pięćdziesiątych XIV w. powstań wybuchających w dolinie rzeki Jangcy nie sposób już było stłumić. Jeden z przywódców powstańczych, pierwszy wła­dca z dynastii Ming, Czu Juan-Czang (Hong-wu) (1328-1398), zdobył w 1356 Nankin, a w 1368 Pekin, wypędził Mon­gołów do Mongolii. Mongołowie jeszcze przez sto lat uważali się za prawowitych władców Chin, które już od dawna do nich nie należały.