MUZUŁMAŃSKA WOJNA DOMOWA

MUZUŁMAŃSKA WOJNA DOMOWA 680- Śmierć Muawiji (602P-680), kalifa z dynastii Omajjadów, stała się powodem wybuchu walk między muzułmańskimi pre­tendentami do godności kalifa. Kalifem został syn Muawiji, Jazid I (645P-683), ale w Syrii i Mezopotamii powstała przeciw niemu silna opozycja. Mieszkańcy Kufy wybrali na kalifa Husajna ibn Alego (629-680), drugiego syna czwartego kalifa Alego ibn Abi Taliba (600-661) (patrz

muzułmańska wojna domowa 657-66i), który ruszył z Mekki, by podjąć walkę z Jazidem. W 680 pod Karbelą nieliczna eskorta Husajna została otoczona przez wo­jowników Jazida i Husajn zginął. Kalifem ogłosił się w 683 Abdullah ibn Zubajra (zm. 692) siostrzeniec Aiszy, żony Mahometa. W Mezopotamii, Egipcie i Syrii Abdulłah ibn Zubajra został uznany za kalifa w 683 po śmierci Jazida. Jednakże w rok później, w bitwie pod Mardż Rahit w pobliżu Dama­szku, jego stronników pokonały wojska innego pretendenta do tronu kalifa, Marwa-na ibn al-Hakama (623-685) z dynastii Omajjadów. Wprawdzie Al-Hakam zdobył władzę, ale w imperium arabskim nasilała się walka plemienna, która doprowadziła do podziału na muzułmanów północnych i po­łudniowych. Po śmierci Al-Hakama kalifem został jego syn Abd al-Malik (646-705), który usiłował zjednoczyć plemiona arab­skie. Wojska syryjskie Abd al-Malika obiegły Mekkę (692) i zabiły panującego tam rywala Al-Malika, kalifa Abdullaha ibn Zubajra.