MUZUŁMAŃSKI PODBÓJ HISZPANII

MUZUŁMAŃSKI PODBÓJ HISZPANII 711--718. Muzułmańscy Arabowie przynaglali Musę ibn Nusajra (660?-714), wicekróla (zarządcę) Ceuty w północno-zachodniej Af­ryce, do rozpoczęcia najazdu na Hiszpanię, w której warstwę panującą stanowili Wizygo-ci. Hiszpania rozdzierana była podówczas walkami wewnętrznymi. W 711 Musa wypra­wił armię złożoną z Arabów i Berberów pod dowództwem Tarika ibn Zijada (zm. ok. 720). Armia przeprawiła się przez Cieśninę Gibraltarską i 19 lipca 711, koło jeziora La Janda, w pobliżu rzeki Gwadalete (Barbate), zadała klęskę Wizygotom dowodzonym przez ostatniego króla Roderyka (zm. 711); Roderyk został zabity lub utonął podczas ucieczki. Część Wizygotów wrogich Rodery-kowi opuściła go w czasie bitwy i przyłączyła się do Tarika. Połączone siły ruszyły na północ, pustosząc kraj dotarły do Kordoby i zdobyły to miasto oraz stolicę Wizygotów, Toledo. Sam Musa przybył z 18 tysiącami Arabów w czerwcu 712; wylądował pod Algeciras, ruszył w głąb kraju i zdobył Medina-Sidonię, Sewillę oraz Merlde. (30 czerwca 713). Tarik, który zyskał poparcie Żydów hiszpańskich, połączył się z Musa i razem kontynuowali zwycięski pochód. W samodzielnej kampanii na północnym wschodzie Tarik odniósł zwycięstwa w Le­onie i Asturii. W 713 Musa wrócił do Damaszku, w Syrii, pozostawiając syna Abd al-Aziza (zm. 716) jako pierwszego emira (dowódca muzułmański) w południowej Hi­szpanii. Około 714 w ręce muzułmanów przeszła Saragossa, około 717 Barcelona. Do 718 hiszpańscy chrześcijanie i Wizygoci zostali wyparci w góry na północy i za­chodzie, a muzułmanie, czyli hiszpańscy

Maurowie, dotarli aż do Pirenejów. Patrz także franków z maurami wojny.