NEAPOLITAŃSKA REWOLTA

NEAPOLITAŃSKA  REWOLTA 1820-1821.

W dniach 1-2 lipca 1820 w mieście Nola wybuchła rewolta żołnierzy kierowana przez oficerów, zwolenników byłego francuskiego króla Neapolu, Joachima Murata (1767--1815), który próbował wprowadzić w kraju reformy demokratyczne. Rewolta skierowa­na była przeciw reakcyjnemu rządowi Fer­dynanda I (1751-1825), króla Obojga Sycy­lii (Neapolu i Sycylii). Regularne oddziały odmówiły udziału w tłumieniu rewolty i wó­wczas przestraszony król przyznał Neapolo­wi nową konstytucję. W październiku 1820 nowy parlament neapolitański unieważnił obowiązujące porozumienie z sycylijską jun­tą, która nie uznawała konstytucji, i wyp­rawił wojsko pod dowództwem Piętro Colet-ty (1775-1831) w celu zgniecenia oporu rządu sycylijskiego. Gdy w Palermo (Sycy­lia) wybuchła następna rewolta, zwołano spotkanie Świętego Przymierza mocarstw europejskich, na którym domagano się in­terwencji wojsk cesarskich i przywrócenia porządku, to znaczy despotyzmu. Ferdy­nand wysłany do Lubljany, należącej wów­czas do Austrii, miał przeciwstawić się interwencji cesarza, nie spełnił tych poleceń

i poprosił o pomoc. Gdy w marcu 1821 austriackie wojska zbliżyły się do granic Neapolu, zbuntowane oddziały rozproszyły się, a Ferdynand zasiadł ponownie na tronie i odwołał konstytucję. Cesarskie wojska okupacyjne pozostały w Neapolu do 1827, realizując program drastycznych represji.