NIEMIECKA REWOLUCJA

NIEMIECKA REWOLUCJA 1848. Podobnie jak w innych krajach europejskich, również i w Niemczech rewolucja 1848 skończyła

się ostatecznie niepowodzeniem. Głównym motorem rewolucji niemieckiej były uczucia narodowe (nie liberalizm). W Niemczech feudalizm jeszcze się nie załamał i choć liberałowie dążyli do likwidacji pańszczyz­ny, a niektórzy robotnicy nawoływali do „socjalizmu', większe poparcie jako hasło rewolucyjne uzyskało dążenie do zjedno­czenia Niemiec. Po upadku króla Francji Ludwika Filipa (1773-1850) (patrz fran­cuska rewolucja 1848) Niemcy rozpoczęli demonstracje i domagali się powołania par­lamentu narodowego. Pod naciskiem de­monstrantów w Badenii, a następnie w wielu innych krajach niemieckich wprowadzono liberalne reformy; w marcu 1848 państwa hanzeatyckie przekształciły się w republiki demokratyczne. Do czasu upadku austriac­kiego męża stanu, Klemensa von Metter-nicha (1773-1859) w czasie AUSTRIAC­KIEJ REWOLUCJI 1848-1849 w Niem­czech nie dochodziło do gwałtownych roz­ruchów. W kwietniu, miesiąc po upadku Metternicha, w Berlinie, gdzie panowało masowe bezrobocie, wybuchło krwawe po­wstanie, które zmusiło króla Prus do us­tępstw i do zgody na ograniczone zjed­noczenie Niemiec. Na 18 maja 1848 zwołano do Frankfurtu Zgromadzenie Narodowe; wyrażano odmienne opinie na temat udziału Austrii w nowej konfederacji niemieckiej. Po stłumieniu ruchu robotników na rzecz demokratycznej republiki Zgromadzenie op­racowało bardziej liberalną niż demokraty­czną konstytucję, która przewidywała mo­narchię konstytucyjną i wykluczyła Austrię. Do grudnia 1848 większość ruchów radykal­nych utraciła energię i popularność, wśród społeczeństwa zaczęły przeważać poglądy prawicowe. Król Prus Fryderyk Wilhelm IV (1795-1861) nie przyjął korony, którą ofiarowała mu konstytucja frankfurcka, uz­nając, że dokument ten nadmiernie ograni­cza jego władzę. Zgłosił własną, konser­watywną propozycję. Siły wspierające wła­dzę książąt stłumiły radykalne powstania w Niemczech południowych i wschodnich. W styczniu i lutym 1849 opracowano nową konstytucję i odwołano wiele liberalnych uchwał z 1848. Austria (z pomocą Rosji) uzyskała ponownie tak silną pozycję, że mogła upokorzyć Fryderyka Wilhelma IV. W rezultacie w 1849 przy ograniczonym sprzeciwie zwołano ponownie Sejm Związku Niemieckiego, z Austrią na czele. Gwałtow­ny ruch na rzecz zjednoczenia Niemiec został wstrzymany. Patrz także siedmio-TYGODNIOWA WOJNA 1866.