NIEMIECKA WOJNA DOMOWA

NIEMIECKA WOJNA DOMOWA 1314-1325.

W czasie panowania cesarza Świętego Cesar­stwa Rzymskiego Henryka VII (1275?--1313) niemieccy książęta, świeccy i ducho­wni, zyskali dodatkowe ziemie i władzę administracyjną (kosztem władzy cesar-sko-królewskiej). Po śmierci Henryka za-

częly się spory w sprawie następstwa tronu. Większość książąt-elektorów w 1314 opo­wiedziała się za austriackim księciem, Fry­derykiem III Pięknym Habsburgiem (1286?-1330), a mniejszość popierała księcia bawarskiego Ludwika IV Wittelsbacha (1287?-1347). Wywiązała się długa i zacięta wojna domowa, która miała zadecydować, komu przypadnie tytuł cesarza Świętego Cesarstwa Rzymskiego, który przyjęli obaj rywale. W tym czasie (1314-1316) tron papieski był nieobsadzony, przez co papies-two pozbawione było możliwości wyroko­wania w sprawie kwestionowanych wybo­rów. W 1322 wojska Ludwika odniosły zwycięstwo pod Muehldorf; Fryderyka ujęto i wtrącono do więzienia (1322-1325), aż wreszcie uznał prawa rywala do tytułu cesa­rza. Mimo że wojna zakończyła się w 1325, papież Jan XXII (1249-1334) rezydujący w Awinionie nie uznał praw Ludwika do tronu i ekskomunikował go. Ludwik od­rzucił sprzeciw papieża i stwierdził, że aprobata papieża jest mu niepotrzebna, wy­starczy zgoda większości. W 1327 wyprawił się do Wioch i w 1328 wkroczył do Rzymu. Ludwikowi włożono koronę cesarską w cza­sie „świeckiego' obrzędu koronacji. Do­prowadził do powołania antypapieża Miko­łaja V (zm. 1333). Ten koronował powtórnie Ludwika. Jan XXII wyklął w 1329 anty­papieża Mikołaja, który zdając sobie sprawę z nikłego poparcia, zrezygnował z roszczeń do tronu papieskiego (1330).