NIEWOLNICZA WOJNA PIERWSZA

NIEWOLNICZA WOJNA PIERWSZA 135-132 p.n.e. (wojna niewolników na Sycylii pier­wsza). Większość zboża dostarczanego do Rzymu pochodziła z wielkich latyfundiów na Sycylii. Siła robocza była tania, przy uprawie pracowali bowiem niewolnicy do­starczani przez zwycięskie armie rzymskie. Brutalne traktowanie niewolników nieuch­ronnie prowadziło do buntu. W 135 około 70 tysięcy niewolników pod wodzą Syryj­czyka Eunusa (zm. ok. 132) powstało prze­ciw swym właścicielom i nim zostali rozbici, przez ponad trzy lata stawiali opór rzyms­kim armiom na Sycylii. Druga wojna niewolnicza 104-99 p.n.e. (wojna niewol­ników na Sycylii druga). W 104 senat wydał zarządzenie uwolnienia tych niewolników, którzy zostali porwani przez piratów. Na Sycylii nie wykonano tego prawa. Ci, któ­rych to dotyczyło, wywołali bunt, przyłą-czyli się do niego i inni niewolnicy. Dowo­dzeni przez Salwiusza (Tryfona) i Ateniona (prawdopodobnie wszyscy zginęli w walce) niewolnicy opanowali większość okolic wiej­skich i zaczęli oblegać miasta, z których część poddała się z braku żywności. Pierwsza armia rzymska, wysłana w celu zdławienia powstania, została pobita, drugiej udało się stłumić bunt. Trzecia wojna niewolnicza 73-71 p.n.e. (wojna gladiatorów, powstanie Spartakusa). Powstanie wybuchło w połu­dniowej Italii; był to największy bunt niewo­lników w historii Rzymu. Spartakus (zm. 71), niewolnik z Tracji, gladiator, uciekł wraz z grupą siedemdziesięciu towarzyszy ze szkoły gladiatorów w Kapui i schronił się na stokach Wezuwiusza. Do zbiegów przyłączy­li się inni gladiatorzy i niewolnicy. Zwycię­żyli w 72 dwie armie rzymskie i szybko opanowali południową Italię. W 72 armia Spartakusa licząca 40 tysięcy ludzi rozdzieli­ła się na dwie grupy; jedną grupę stanowili Germanie i Galowie, reszta pozostała przy Spartakusie. Germanie i Gallowie zostali rozbici w Apulii w 72. Spartakus ruszył na północ, zamierzając przedostać się poza Alpy. Jego ludzie nie zgodzili się na opusz­czenie Italii, zawrócili na południe, po drodze pustosząc okolice. Spartakus ponow­nie założył obóz na południu, gdzie w 71 pod Brundisium stoczył bitwę z armią rzym­ską dowodzoną przez Marka Licyniusza Krassusa (115P-53). Spartakus zginął w wal­ce, jego towarzysze zostali pobici. Po zwycię­stwie Rzymianie ukrzyżowali około 6000 niewolników, a uciekinierów wyłapali i zabi­li żołnierze Pompejusza Wielkiego (106-48).