NIGERII I BIAFRY WOJNA

NIGERII l BIAFRY WOJNA 1967-1970.

W 1960, gdy Nigeria uniezależniła się od Wielkiej Brytanii, większość ludności sta-

nowiły trzy duże i kulturowo zupełnie od­mienne ludy: Hausa, Joruba i Ibo. Ibo, którzy napłynęli ze wschodnich regionów, byli lepiej wykształceni i dlatego zajmowali większość stanowisk w administracji i rzą­dzie. Hausa, na północy, nienawidzili „ob­cych' Ibo; w 1966 wszczęli rozruchy, w cza­sie których zabili tysiące Ibo i zniszczyli ich mienie. Ibo wycofali się do swoich rodzin­nych stron na wschodzie. Decyzja rządu nigeryjskiego o podziale kraju na trzy regio­ny przyśpieszyła secesję Ibo. 30 maja 1967 przywódcy Ibo z miejscowym gubernatorem wojskowym podpułkownikiem Chukwue-meka Odumegwu Ojukwu (ur. 1933) na czele, ogłosili swój region na wschodzie niepodległą Republiką Biafry. Organizacja Jedności Afrykańskiej bezskutecznie usiło­wała załagodzić spór. Nigeryjskie wojska federalne zaatakowały Biafrę, napotkały sil­ny opór, ale w końcu zdobyły stolicę Enugu (4 października 1967). Rozmowy pokojowe prowadzone wiosną 1968 zakończyły się fiaskiem, rząd nigeryjski zastosował blokadę gospodarczą Biafry i wznowił ofensywę uzyskując pomoc wojskową Wielkiej Bryta­nii, Związku Radzieckiego i Włoch. Biafrań-czycy, którym broni dostarczyła Francja, bezskutecznie walczyli o utrzymanie Port Harcourt, Aby i Owerri. W 1969 odbili Owerri i przeprawili się przez rzekę Niger, zostali jednak odparci przez powiększoną i lepiej uzbrojoną armię nigeryjską liczącą prawie 200 tysięcy żołnierzy. Głodująca i ekonomicznie zrujnowana Biafra poddała się 12 stycznia 1970; dzień wcześniej Ojuk­wu uciekł samolotem do Wybrzeża Kości Słoniowej. W czasie wojny zginęło (przede wszystkim z głodu) prawie dwa miliony Ibo. Po wojnie rozpoczął się powolny proces wrastania ludu Ibo w życie całego państwa. Rozpoczęte następnie wdrażanie systematy­cznych reform ekonomicznych i politycz­nych zapewniło Nigerii szansę pokojowego rozwoju wszystkich grup plemiennych.