NIKA POWSTANIE

NIKA POWSTANIE 532. Justynian I (483--565), cesarz wschodniego cesarstwa rzymskiego, czyli bizantyjskiego, usiłował ukrócić korupcję i autokratyczne zapędy wielu swo­ich urzędników, ale osiągnął tylko połowicz­ny sukces. W 532 część ludności Konstanty­nopola, stolicy cesarstwa, zbuntowała się przeciw wysokim podatkom wprowadzonym przez władze; okrzyk „Nika' („zwyciężaj') stał się hasłem bojowym buntowników. Tłum otoczył pałac cesarski, w którym prze­bywał Justynian, jego żona Teodora (508?-548) i dwór. Buntownicy wkrótce opanowali miasto; wybuchły pożary. Pows­tańcy obwołali cesarzem Hipacjusza (zm. 532). Justynian zastanawiał się nad możliwo­ścią ucieczki w bezpieczne miejsce, ale Teo­dora skłoniła go do pozostania (była zdecy­dowana okazać stanowczość godną prawdziwej cesarzowej). Wodzowie Belizariusz (505P-565) i Narses (478P-573) zebrali oso­bistą gwardię cesarza i inne wojska, wprowa­dzili je do miasta i w krótkim czasie okrutnie zdławili powstanie; zabito około 30 tysięcy powstańców, Hipacjusza ujęto i stracono. Później, ustępując żądaniom ludu, Justynian usunął niektórych urzędników nadużywają­cych władzy. Były to jedyne zamieszki we­wnętrzne w czasie jego długiego panowania.