NIKARAGUAŃSKA WOJNA DOMOWA

NIKARAGUAŃSKA WOJNA DOMOWA 1978- Od 1937 życie polityczne i gos­podarcze Nikaragui opanował Somoza i jego rodzina. Klan Somozów zbił olbrzymi ma­jątek - byli właścicielami licznych przed­siębiorstw i gospodarstw rolnych. W opozy­cji do nikaraguańskiego prezydenta, Anasta-

sio Somozy Debayle'a, pozostawał przede wszystkim lewicowy Front Wyzwolenia Na­rodowego im. Sandino (sandiniści), który przyjął to imię na cześć Augusto Cesara Sandino (1893-1934), nikaraguańskiego bo­jownika o wolność, zabitego podobno z roz­kazu ojca Somozy Debayle'a, Anastasio So­mozy Garcii (l 896-1956), dowódcy Gwardii Narodowej i późniejszego prezydenta Nika­ragui. W 1977 Departament Stanu USA oświadczył, że rząd Somozy narusza prawa człowieka. Dostojnicy nikaraguańskiego Ko­ścioła katolickiego oskarżali rząd o to, że w walce z sandinistami torturuje i skazuje na śmierć osoby cywilne. Zamordowanie w 1978 Pedro Joaąuina Chamorro, przeciwnika rzą­dów Somozy, wydawcy gazety „La Prensa', doprowadziło do zamieszek, w których udział wzięły tysiące mieszkańców oskarżają­cych Somozę o dokonanie zabójstwa. Opór przeciw rządowi nasilał się, domagano się ustąpienia Somozy. W sierpniu 1978 sandi­niści dokonali ataku na pałac narodowy i zatrzymali 1500 zakładników, w tym rów­nież członków Izby Deputowanych, aż do chwili, gdy uwolniono 59 więźniów politycz­nych i zapewniono im bezpieczny wyjazd z kraju. Sandiniści dokonujący wypadów z terytorium Kostaryki wzniecili 29 maja 1979 powstanie, które zakończyło się sukce­sem; po siedmiu tygodniach walk powstańcy zmusili Somozę do ucieczki do Stanów Zjednoczonych (17 lipca 1979). Sandiniści nadali przez radio wiadomość o zawieszeniu broni, powołali pięcioosobową juntę, która miała sprawować rządy; przystąpiono do reformy gospodarki i instytucji rządowych.