NIKARAGUAŃSKA WOJNA DOMOWA

NIKARAGUAŃSKA WOJNA DOMOWA 1982- Wielu byłych członków nikaraguań-skiej Gwardii Narodowej występowało prze­ciw lewicowemu rządowi Frontu Wyzwole­nia Narodowego im. Sandino (sandiniści), który w 1979 przejął władzę w Nikaragui. Spora grupa gwardzistów udała się na emi­grację do sąsiednich państw - Hondurasu i Kostaryki - i rozpoczęła przygotowania do obalenia sandinistów. Antysandiniści wspierani byli przez nikaraguańskich Indian Miskito, którzy zbiegli do Hondurasu, gdy rząd sandinistów chciał wysiedlić ich z tere­nów nad rzeką Coco, inaczej Segovia (granica nikaraguańsko-honduraska). W styczniu 1982 wojska sandinistów przekroczyły grani­cę z Hondurasem, napadły na kilka osad indiańskich i zabiły ponad stu Indian Miski­to. Ta akcja oburzyła wielu sympatyków sandinistów w kraju i za granicą. Część Indian przyłączyła się do contras (zbrojny ruch oporu), reszta sprzymierzyła się z anty­rządowym ugrupowaniem Alianza Revolucio-naria Democratica działającym na południu Nikaragui. Ugrupowanie to oskarżyło sandi­nistów o ustanowienie „rządu stalinowskiego w radzieckim stylu' i o zdradę narodu. Oba ugrupowania opozycyjne działały niezależnie. W 1983 i 1984 powstańcy walczący z rządem, contras, posiadający bazy w Hondurasie i wspierani przez Stany Zjednoczone, napada­li na Nikaraguę i przeprowadzali akcje dywe­rsyjne, wysadzając mosty i zbiorniki ropy. Rząd sandinistów zajęty walkami z powstań­cami w kraju, miał coraz mniejsze możliwości niesienia pomocy lewicowym rewolucjonis­tom Ameryki Środkowej. W 1984 prezyden­tem Nikaragui został przywódca sandinistów Daniel Ortega Saavedra. W 1989 osiągnięto porozumienie, na mocy którego miały ustać walki między sandinistami i contras i odbyć się wolne wybory prezydenckie i parlamenta­rne. 25 lutego 1990 w wyborach zwyciężyła kandydatka antysandinowskiej Narodowej Unii Opozycyjnej (UNO) Yioleta Barrios de Chamorro (ur. 1929). 25 kwietnia 1990 oficjal­nie objęła urząd prezydenta.