NIKOPOLIS, KRUCJATA PRZECIW TURKOM OSMAŃSKIM

NIKOPOLIS, KRUCJATA PRZECIW TURKOM OSMAŃSKIM 1396. W XIV W. podboje Turków osmańskich na Bałkanach i ob­lężenie przez nich Konstantynopola (Stam­buł) tak przeraziły Europę, że papież Boni­facy IX (ok. 1355-1404) ogłosił krucjatę przeciw Turkom. Na apel ten zebrała się w Budzie armia licząca rzekomo 100 tysięcy ludzi; pod dowództwem króla Węgier Zyg­munta Luksemburskiego (1368-1437) ru-

szyła w dói Dunaju, zdobywając po drodze dwie tureckie twierdze i pustosząc „wy­zwalane' obszary, aż wreszcie dotarła do zajmowanego przez Turków Nikopolis (Ni-kopol, Bułgaria) i przystąpiła do oblężenia. Pod Nikopolis ściągnęła armia turecka pod wodzą sułtana Bajezida I (1347-1403), która od 1391 oblegała Konstantynopol. Po przy­byciu Turków niecierpliwi rycerze francu­scy pod wodzą Jana bez Trwogi (1371--1419), lekceważąc przestrogi doświadczone­go Zygmunta Luksemburskiego, zaatakowali pierwszą linię turecką, nieświadomi taktyki Turków, którzy zwykle stosowali pozorną ucieczkę pierwszego rzutu. Natknęli się na­stępnie na drugą linię Turków, a ci okrążyli atakujących oraz nadciągające na odsiecz główne, 16-tysięczne siły Zygmunta, osłabio­ne nieoczekiwanym opuszczeniem pola bitwy przez Wołochów. Zginęło tysiące krzyżow­ców - polegli w bitwie, w czasie ucieczki lub utonęli w Dunaju; Turcy wzięli do niewoli, a potem wymordowali ponad 10 tysięcy ludzi (do niewoli dostało się także wielu rycerzy, ale tych później wykupiono). Zygmunt wraz z innymi możnowładcami uratował się ucie­czką statkiem. Bajezid prowadził dalej podbo­je w Tesalii i Morei (Peloponez); jedynie najazd Timura (1336-1405) na Azję Mniejszą na krótko zahamował turecki podbój Bałka-nów (patrz ankara, bitwa pod ankarą 1402; timura podboje