NORMAŃSKO-BIZANTYJSKA WOJNA PIERWSZA

NORMAŃSKO-BIZANTYJSKA WOJNA PIER­WSZA 1081-1085. W 1059 papież nadał jako lenno papieskie normańskiemu awan­turnikowi, Robertowi Guiscardowi (1015--1085) Apulię, Kalabrię i Sycylię, ale część tych obszarów trzeba było najpierw zdobyć. Pomiędzy 1061 a 1091 Guiscard z pomocą brata, Rogera I (1031P-1085), wydarł mu­zułmanom Sycylię, czym naraził się na konflikt z cesarstwem bizantyjskim. Razem z najstarszym synem Boemundem I (1056?--1111) popłynął na wschód, zamierzał podbić obszary bizantyjskie na Bałkanach; po drodze zdobył Korfu i Dyrrachium. Zaczął teraz myśleć o koronie cesarskiej, ale sprawy włos­kie zatrzymały go w latach 1083-1084 w Ita­lii; gdy w 1085 powrócił na wschód, by zaatakować Kefalonię (Kefalinła), ku wielkiej radości Bizantyjczyków zmarł na skutek zarazy. Druga normańsko-bizantyjska wojna 1098-1108. Syn Guiscarda, Boemund, konty­nuował zamierzenia ojca, ale ukrywał swoje plany opanowania cesarstwa i przyłączył się do KRUCJATY PIERWSZEJ, która miała odbić Grób Święty. Boemund złamał przysię­gę złożoną w 1097 Aleksemu I Komnenosowi i w 1099 został księciem Antiochii, po czym dla bezpieczeństwa zgodził się zostać wasa­lem Godfryda z Bouillon (1053?-1100), ła­cińskiego władcy Jerozolimy. W latach 1100-1103 Boemund przebywał w niewoli muzułmańskiej, po uwolnieniu wrócił do Europy, ożenił się w córką króla Francji Filipa I (1052-1108) i zorganizował osobistą krucjatę przeciw Aleksemu I. Pokonany w 1108, ponownie zyskał status wasala.