OSWALDA WOJNY

OSWALDA WOJNY 633-641. Śmierć króla Deiry Edwina (585-632) umożliwiła Oswal­dowi (6057-641), synowi króla Bernicji, Ethelfritha (wzmian. 593-616) oraz szlach­cie Bernicji na odzyskanie dominacji w po­łączonych królestwach Nortumbrii - Ber­nicji i Deirze (patrz ethelfritha wojny 593-616). Oswald, wypędzony wcześniej (po 616) z Nortumbrii, szukał pomocy u innego władcy anglosaskiego, Pendy (577-655), króla Mercji. Wspólnym ich wrogiem był Kadwallon (Kadwallader) (zm. 634), władca królestwa Gweynedd w północnej Walii. Pozujący na „króla Brytów' Kadwallon zabił Edwina w bitwie pod Heathfield, zabrał jego głowę do Yorku, potem spus­toszył Bernicję i Deirę jak „szalony tyran', mówiąc słowami angielskiego historyka Be-dy (673-735). W 634, po rocznej walce, Oswald i Penda zwyciężyli i zabili Kadwal-lona w pobliżu Heavenfield. Większość czasu za swego panowania Oswald spędził na obronie granic i zdobywaniu terytoriów na południu; przez małżeństwo dynastyczne został panem Wessex. Pragnął pokoju, a w celu wprowadzenia chrześcijaństwa do Nortumbrii założył klasztor w Lindisfarne. Przejęcie władzy nad Wessexem doprowa­dziło do rywalizacji z Pendą, dawnym soju­sznikiem Oswalda. W 641 stoczyli bitwę pod Maserfield (Oswestry?), w której Os­wald stracił życie; Mercja stała się na 150 lat dominującym królestwem anglosaskim, a Oswalda kanonizowano. Patrz ethelbal-DA WOJNY 733-750.