PAPIESKO-CESARSKA WOJNA

PAPIESKO-CESARSKA WOJNA 1228-1241.

Rozpoczęta NIEMIECKĄ WOJNĄ DOMO­WĄ 1077-1106 walka między Świętym Ce­sarstwem Rzymskim a Papiestwem o domi­nację toczyła się przez całe stulecia. Fryde­ryk II (1194-1250) został królem Niemiec w 1211 w czasie NIEMIECKIEJ WOJNY DOMOWEJ 1197-1214, w 1220 został ko­ronowany na cesarza. Fryderyk był od 1198 wychowywany pod nadzorem papieża, który oczekiwał, że jego wychowanek będzie uleg­ły i posłuszny. Nowy cesarz dążący do stworzenia monarchii absolutnej okazał się jednak tak upartym rzecznikiem praw świec­kich władców, że wzbudził swoim zachowa­niem gniew aż trzech papieży. Papież Ho­noriusz III (zm. 1227) zobowiązał go do udziału w krucjacie, której celem było od­zyskanie Jerozolimy, ale Fryderyk zajął się organizowaniem królestwa sycylijskiego. Po­słał wprawdzie wojska do Ziemi Świętej, nie zadowoliło to jednak Honoriusza, który w 1225 doprowadził do ślubu Fryderyka z dziedziczką Królestwa Jerozolimskiego, a w 1227 zmusił cesarza do podjęcia wy­prawy do Ziemi Świętej (patrz krucjata szósta 1228-1229). Pod pozorem choroby Fry­deryk szybko wrócił do kraju, co stało się powodem klątwy rzuconej na niego przez Grzegorza IX (l 143?-1241), nowego papie­ża, który okazał się silniejszym politykiem niż jego wcześniej żyjący imiennik. W 1228 Fryderyk podjął wyprawę do Ziemi Świętej i jednocześnie rozpoczął walkę z papieżem, dążąc do opanowania większej części Pań­stwa Kościelnego. Wojska papieskie odzys­kały zdobyte przez armię cesarską ziemie, a następnie opanowały znaczną część Kró­lestwa Sycylijskiego. Fryderyk na podstawie układu z sułtanem Egiptu w 1229 odzyskał Jerozolimę i został koronowany na jej króla. Po powrocie do Włoch wyparł wojska pa­pieskie z Królestwa Sycylijskiego. W 1230 zawarł pokój z papieżem w San Germano, uznał całość terytorium państwa papieskiego i zupełną swobodę wyborów kościelnych, a papież zwolnił go od klątwy. Fryderyk dążył nadal do zjednoczenia Italii; w 1231 napotkał opór Lombardii (częściowo pod­sycany przez Grzegorza), w 1235 zajęty był tłumieniem buntu syna Henryka, króla Niemiec. W 1236 podjął próbę ściślejszego podporządkowania sobie Lombardii. Wojna toczyła się ze zmiennym szczęściem. W 1236 i 1237 Fryderyk zdobył marchię werońską, i zwyciężył Ligę Lombardzką pod Cor-tenuovą. W 1238, po nieudanym oblężeniu Brescii, Fryderyk zajął terytoria papieskie. Papież zawiązał tajne przymierze z Genuą i Wenecją, a w 1239 rzucił na cesarza jeszcze jedną klątwę. Wojska cesarskie bez powo­dzenia oblegały Mediolan, a w 1240 za­groziły Rzymowi. W 1241 Grzegorz zerwał toczące się negocjacje pokojowe i zwołał sobór powszechny, ale Fryderyk uniemoż­liwił delegatom wzięcie udziału w soborze. Wkrótce potem papież zmarł; obie strony - Papiestwo i Cesarstwo Święte - podej­mowały różne działania aż do wybuchu nowej PAPIESKO-CESARSKIEJ WOJNY w 1243.